Το συγκρότημα κατοικιών είναι από τα πιο παλιά της περιοχής, στέκει εκεί τα τελευταία 80 χρόνια. Είναι εξοπλισμένο πια με όλα τα απαραίτητα: εμποτισμένους τοίχους που γεννάνε, ανάλογα κάποια έκτακτη ανάγκη ή ρουτίνα παρακολούθησης, ένα είδος σκόνης που περιέχει μικροκάμερες, υδραυλικά συστήματα φόρτισης και ελέγχου των μηχανικών μερών του υβριδικού ανθρωποείδους. Τα διαμερίσματα είναι ιδιαίτερα μικρά και χαμηλοτάβανα. Δεδομένου του γεγονότος ότι δεν είχαν προβλεφθεί τόσες εγκαταστάσεις στην αρχική κατασκευή αλλά και της μειωμένης επιδότησης του κράτους για την σωστότερη σχεδιαστικά αναβάθμισή τους, τα διαμερίσματα είναι σχεδόν επικίνδυνα, για κάποιον ελάχιστα απρόσεχτο ή αφηρημένο. Καλώδια και σωλήνες φέρνουν βόλτες ανενόχλητα στις επιφάνειες των τοίχων και των ταβανιών, και κάποιες φορές με θράσος διασχίζουν κάποιο διάδρομο χωρίς να είναι εφαρμοσμένα σε κάποια επιφάνεια, δυσχεραίνοντας έτσι τη διέλευση του πτωχού νοικάρη.

Ο Chester@4584df.net , απλός ελεγκτής της κυβέρνησης, τα τελευταία χρόνια έχει αναλάβει να ελέγχει τους με το ζόρι πρόσφατα ‘νεοφώτιστους’ στην Νέα Τάξη Πραγμάτων. Ιδιαίτερα βρωμιάρης και ασυνεπής. Πάντα αργοπορημένος, κυκλοφορεί με τρία είδη πονηρού χαμόγελου, που ουσιαστικά κανένα από αυτά δεν υπονοεί κάτι αξιόλογο, και με λιγδωμένα ξανθά μακριά μαλλιά. Άξιο απορίας πως ολόκληρη Κυβέρνηση με τέτοιους τρομερούς μηχανισμούς επιβολής κανόνων και τόσο στενά όρια αντοχής σε οτιδήποτε διαφορετικό – ακόμα και αν δεν αποτελούσε απειλή – ανεχόταν αυτόν τον άξεστο, που η ελλιπής φροντίδα του εαυτού του είχε προκαλέσει κάποιες αλλοιώσεις στον ιστό του δέρματος, με αποτέλεσμα να είναι εμφανείς μερικοί μηχανικοί νευρώνες στη θέση του αυχένα και της αριστερής ωμοπλάτης.

Ο Chester@4584df.net έχει αναλάβει τις τελευταίες βδομάδες τον ημερήσιο έλεγχο της συντρόφου ενός πρώην μέλους της κυβέρνησης που είχε πρόσφατα κατασκευάσει κάποια κουτιά προστασίας ηλεκτρονικών συστημάτων και ο οποίος είχε μυστηριωδώς εξαφανιστεί μαζί με το καινοτόμο έργο του σε δαιδαλώδεις διαδρόμους ενός κυβερνητικού κτιρίου. Η Κυβέρνηση έχει σκοπό να προσηλυτίσει και να εγκλωβίσει στους κόλπους της το γοητευτικό θηλυκό. Αυτή αναγκαστικά συνεργαζόταν και έκανε ότι της υπαγορευόταν , γιατί όλοι ξέρουμε πως αν η κυβέρνηση σε θέλει, θα σε πάρει. Η υπόθεση ως χθες έβαινε καλώς. Η γυναίκα όλο και πιο συχνά, χρησιμοποιώντας σα μέσο τον άξεστο Chester, έδινε στους αρμόδιους πληροφορίες που αφορούσαν το έργο του καλού της. Ο Chester@4584df.net ποτέ δεν έδινε σημασία στα μηνύματα που μετάφερε και στις αποστολές του, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν ήταν νοητικά εξελιγμένος για να τα καταλάβει. Η συγκεκριμένη υπόθεση του κίνησε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον, όχι για κανένα άλλο λόγο παρά λόγω βλακείας και μιας γκομενίτσας. Ο Chester σκέφτηκε πως θα του ήταν πιο εύκολο να ρίχνει γκομενίτσες στο σκουριασμένο του κρεβάτι αν τις παραμύθιαζε με μυστικές υποθέσεις του κράτους, κάνοντας έτσι τον καμπόσο. Χθες το βράδυ λοιπόν κατάφερε να παρασύρει στο σπίτι του, το αντικείμενο του πόθου του, μια κοπελίτσα ανένταχτη ακόμα που όλο μπέρδευε σενάρια συνομωσίας με αρκετή βλακεία. Η κοπελίτσα γούσταρε την ώρα της συνουσίας να ακούει δήθεν αποκαλύψεις απόρρητων υποθέσεων. Έχοντας υπόψιν πως τούτο έδινε στον Chester@4584df.net μια απίστευτη ικανοποίηση του ανδρισμού του – παρόλο που όλα έγιναν χάρη στο θαυματουργό κοκτέιλ γνωστής φαρμακευτικής εταιρίας που ανασταίνει και νεκρούς – και μια ψευδαίσθηση μεγαλείου, ο Chester@4584df.net πέρασε ένα εκπληκτικό βράδυ αποκαλύπτοντας όλες τις λεπτομέρειες για την τρέχουσα υπόθεσή του.

Τα εκτελεστικά όργανα του κράτους πήραν την εντολή αργά το βράδυ να φροντίσουν με διακριτικότητα να γράφει η ληξιαρχική πράξη θανάτου του Chester@4584df.net ώρα θανάτου 7:15. Ο Chester προγραμματισμένος, όπως όλος ο κόσμος να ξυπνάει τις 7:00 καθημερινά, κατευθύνθηκε στις εγκαταστάσεις υγιεινής να βουρτσίσει τα δόντια του. Η χωνευτή στον τοίχο οδοντόβουρτσα προμηθευόταν την κατάλληλη ποσότητα οδοντόκρεμας από ένα απλό σύστημα, εγκατεστημένο στο ισόγειο του συγκροτήματος δίπλα στην είσοδο – όπως παλιότερα οι εγκαταστάσεις φυσικού αερίου σε παλιές πολυκατοικίες -. Δύσκολες εποχές, όλα τα αγαθά είναι σε έλλειψη κι έτσι όλα παρέχονται στις ελάχιστες προμηθευόμενες δοσολογίες. Κανένας πια δε μπορεί να καταναλώσει οτιδήποτε εκτός προγράμματος. Ο Chester πιέζοντας ελαφρά την οδοντόβουρτσα περίμενε για την ποσότητα οδοντόκρεμας που του αναλογούσε μια φορά τη μέρα. Ο Chester@4584df.net αγουροξυπνημένος σωριάστηκε νεκρός ακριβώς στις 7:15. Τα εκτελεστικά όργανα του κράτους προσθέτοντας απλά μια ακόμα συνθήκη στον αλγόριθμο του συστήματος και μια σταγονίτσα δηλητηρίου απάλλαξαν τον Chester@4584df.net και το κράτος από την βλακεία του.

Πάντα καθαρά, πάντα διακριτικά.

 

 

 

 

 

 

 

 

Χτες, σε μια ημερίδα, τεχνικός διευθυντής εταιρίας που δραστηριοποιείται σε θερμογραφικούς ελέγχους,παρουσίασε τις εφαρμογές μιας θερμικής κάμερας, όσον αφορά στον κτιριακό τομέα για τον εντοπισμό θερμικών γεφυρών, διαρροής αέρα, κακής μόνωσης, μούχλας κ.α.

Εχω να προσθέσω και τη δυνατότητα εντοπισμού κλανιών, η οποία για λόγους δεοντολογίας δεν αναφέρθηκε.

Ποιά είναι η σωστή ερώτηση;

Στην χθεσινή αυλαία. Γέμισε ο τόπος νότες και μελωδίες. Ξεχύνονταν από τη σκηνή και πλημμύριζαν το χώρο. Σιδηρόδρομοι από πεντάγραμμα με νότες και στίχους. Εισχωρούν μέσα μας από τα αυτιά, τα μάτια, το στόμα, από παντού, από όλους τους πόρους του δέρματος. Μας κατέκλυσαν, μας μέθυσαν, μας ταξίδεψαν.


Έχουμε την ψευδαίσθηση ότι ο εαυτός μας βρίσκεται κάτω από το δέρμα μας.

Τα λόγια του έκαναν τα στόματά μας να γελάσουν και τη γάμπα-γόβα αμήχανα να συμφωνήσει με τον ομιλούντα: <<ναι, μαλακίες λες>>. Μα ήταν τσεκούρια που εκσφεδονίζονταν από τα λαρύγγια του προς τα κεφάλια μας, με μόνο σκοπό να τα ανοίξουν, όχι για να μπει κάτι με βία μέσα, αλλά για να ελευθερωθούν οι σκέψεις μας.

Και έτσι έγινε.

Σπανιότατα συμβαίνει οι σκέψεις να γεννάνε συναισθήματα.

Νικολαίδης. Το συντακτικό στραγγαλίστηκε πλέκοντας τριχιά με τους ίδιους του τους κανόνες και τα περισσότερα σημεία στίξης αυτοκτόνησαν από τα γενοφάσκια τους, αντιλαμβανόμενα τόσο νωρίς τον ρόλο τους στον μάταιο τούτο κόσμο.

Αρχικά, δυσκολέυτηκα πολύ, αλλά είναι περίπου σα να κρατάς ισορροπία, όσο πιο γρήγορα τρέχεις, τόσο καλύτερα και πιο ευκολα ισορροπείς. Διαβάζω χωρίς σταματημό, χωρίς ανάσα και πράγματι μετά από μερικές σκηνές έμαθα να μην πέφτω και να πιάνω και τις λέξεις με τα δόντια, στον αέρα. Έριξα μερικές σαιτιές ωσάν τον Κορτέζ αλλά μονάχα το αριστερό φρύδι του Μοντεζούμα πέτυχα.

Όταν είμαι κακός είμαι κακός αλλά όταν είμαι καλός είμαι χειρότερος

Την Λάουρα την είδα πριν κανα μήνα με ένα φίλο μου, πολύ μας άρεσε. Από όσες χαιδέυει αυτή μου μυρίζει πιο ωραία. Επίσης και ο Ουράνης πολύ μου άρεσε γιατί τον έιχα ξεχάσει προ πολλού στο τελευταίο τραγούδι ενός δίσκου.

Μ'αγαπάς ρε παλιόπαιδό - έλα ρε Μπέτυ τώρα γάμησέ μας

Ερωτικός, πολύ ερωτικός ή μάλλον σεξουαλικός και πρόστυχος, πολύ πρόστυχος, αλλά όχι χυδαίος, καθόλου χυδαίος.

Πετάει το μηχανικό περιστέρι
μια παραλία κοχύλια πεθαμένα
μες τη νύχτα αστέρι ατσάλινο
μπερδευει το νάυτη
κλωστές άσπρες
στον γαλάζιο ουρανό
να μαγευουν τα παιδιά
και το φεγγάρι σημαίες γεμάτο
δίχως άνεμο...
τι κούραση να είμαστε άνθρωποι.

Δεν τελείωσα  ακόμα, είμαι στη στάση, χειμώνα, πίσω από μια κολώνα, να έχω τσιτάτα για κωλόχαρτο και να ξερνάω μελαγχολία.

Συμμάζευα και γέμισα το φαράσι γράμματα, κεφαλαία και μικρά. Βγήκα στο δρόμο και τα κόλλησα όλα πάνω στο στύλο, δίπλα σε αγγελίες για ιδιαίτερα μαθήματα και τρόπους για έξτρα εισόδημα.

Τώρα που τα έβαλα σε μια τάξη, προσπαθώ να τα διαβάσω. Άδικος κόπος, με πονούν τα μάτια από τους καταρράκτες, και τα δυο. Την αγανάκτηση την πληρώνει ο στύλος της ΔΕΗ, δεχόμενος κλωτσιές.

Τα μαζεύω και τρέχω στην επόμενη γωνία, στον επόμενο στύλο. Πάλι οι καταρράκτες, και έξω ψιχαλίζει. Πάλι κλωτσάω το στύλο.

Χαμηλώνει και με κοιτά περήφανα και με μια υπόνοια λύπης.

-     Γιατί;

Σίγουρα θέλει να με κάνει να νιώσω τύψεις, όμως εγώ πια είμαι μούσκεμα.

-          Νομίζεις οφείλω να σου φερθώ διαφορετικά επειδή κάποτε ήσουν δέντρο;

-          Γιατί;

-          Γιατί έτσι.

Τρέχω στην επόμενη γωνία, στον επόμενο στύλο. Η λάμπα είναι καμένη. Η βροχή σταμάτησε, αλλά εγώ δε βλέπω πια.

Τόσοι πολλοί γνωστοί και άγνωστοι, διάσημοι και άσημοι, σχετικοί και άσχετοι έχουν συσχετίσει τη ζωή με το παιχνίδι με διάφορες ατάκες και τσιτάτα.
Εμένα, καθόλου δε μου αρέσουν αυτά, όχι τίποτα άλλο, απλά μου δημιουργούν ένα άγχος, λες και τόσο καιρό απλά καθόμουν πάγκο με τραυματισμένο γόνατο.

Δεχόμενη, παρόλα αυτά, αυτήν την παιχνιδιάρικη και αμπελοφιλοσοφίστικη διάθεση και αντίληψη, θέλω να πω πως τα παιγνία χωρίζονται σε δυο κατηγορίες: σε αυτά που έχουν μηδενικό άθροισμα και σε αυτά που έχουν αρνητικό ή θετικό άθροισμα.

Και εξηγούμαι: το σκάκι για παράδειγμα, είναι ένα παιχνίδι με μηδενικό άθροισμα, ο ένας παίχτης χάνει και ο άλλος κερδίζει. Τα παιχνίδια μη μηδενικού αθροίσματος είναι αυτά που η απώλεια του ενός παίκτη δε σημαίνει και νίκη του άλλου.

Τα πράγματα δεν είναι έτσι όμως όσον αφορά τις σχέσεις. Αλίμονο σε αυτούς που θεωρούν τη ζωή και δη τις διαπροσωπικές σχέσεις παιχνίδια μηδενικού αθροίσματος. Τέτοιοι βλέπουν τον απέναντί τους σαν αντίπαλο και όχι σα συμπαίκτη και υιοθετούν συμπεριφορές επίθεσης ή άμυνας και όχι επικοινωνίας.

Έχουμε Σοσιαλισμό?

Βγήκα τσάρκα να μαζέψω κόσμο, κόσμο που να ζει μέσα στον κόσμο και να θέλει να φύγει από τον κόσμο, όχι από τον εαυτό του.

Βγήκα τσάρκα να μαζέψω χειρονομίες, χειρονομίες που να χειρονομούν αυθαίρετα αλλά ποτέ τυχαία.

Βγήκα τσάρκα να μαζέψω βλέφαρα, βλέφαρα που κλείνουν ηδονικά και βλεφαρίζουν άλλα βλέφαρα.

Βγήκα τσάρκα να μαζέψω κουράγιο, κουράγιο με πολύ θάρρος και υπομονή, κουράγιο που να μη κουράζεται ποτέ να κάνει κουράγιο.

Βγήκα τσάρκα να μαζέψω αυγά, αυγά ελευθέρας βοσκής, αυγά όχι κλούβια, αυγά όχι να τα πετάξω σε άλλους, αυγά για ομελέτα.

 

 

Ξαναπήγα στο στούντιο της θεατρικής ομάδας – στην οποία έχω πάψει να μετέχω εδώ και δύο ή τρία χρόνια, έχοντας λησμονήσει πια το λόγο. Πέρασα από την ταλαιπωρημένη μονοκατοικία, με την αυλή της ακόμα να θυμίζει χωματερή, νωρίς το απόγευμα. Μου είχαν τηλεφωνήσει, την ίδια μέρα το πρωί, οι δύο μεσήλικες κυρίες, με τις οποίες κάναμε σεμινάρια ενδυματολογίας και μακιγιάζ. Παρόλη τη δεδομένη τυπικότητα και αμηχανία – που δημιουργεί η σχέση μιας εικοσάχρονης με δυο πενηντάρες και ο χρόνος που μεσολάβησε από την τελευταία μας συνάντηση– οι μορφές των γυναικών, τα αντικείμενα και ο χώρος με έπνιξαν με συναισθήματα  ζεστασιάς και ίσως μιας κάποιας ενοχής.

Μέσα σε ένα παράλογο κλίμα έντονου ενθουσιασμού, ξεκίνησαν να μου παρουσιάζουν με περηφάνια τις προόδους τους στη δημιουργία θεατρικού ενδύματος. Εντυπωσιασμένη, θέλησα να δοκιμάσω εκείνα τα εξαίρετα ρούχα, μιας και έμοιαζαν όλα ραμμένα στο νούμερό μου – δεν αναρωτήθηκα για ποιο λόγο. Προβάροντάς τα, συνειδητοποιώ πως τίποτα τελικά δεν μου κάνει ( άλλα ήταν υπερβολικά στενά και άλλα με σκέπαζαν ολόκληρη ), ένιωθα ότι η έντονα καλλιτεχνική προσωπικότητα των ενδυμάτων αρνούνταν να αναδειχθεί πάνω στο κορμί μου και δε κρύβω πως εκνευρίστηκα λίγο.

Κρύβοντας την απορία μου, προσπάθησα να το ξεχάσω και να κατευθύνω την κουβέντα στο μακιγιάζ, προτρέποντας τις δυο γυναίκες να με μυήσουν στα μυστικά του. Όλη αυτήν την ώρα, τα πρόσωπά τους απέπνεαν ένα απόκοσμο μυστήριο που με τρόμαζε, μα προσπαθούσα να μη δίνω σημασία.

Τα παρακάτω με τρόμαξαν πάρα πολύ, μα ήμουν σχεδόν σίγουρη πως τα είχα ξαναζήσει, και αυτό ήταν που με κρατούσε ακόμα εκεί.

Μέσα σε ένα παραλογισμό άχρηστων κινήσεων και ανταλλάσσοντας ασυνάρτητα κομπλιμέντα μεταξύ τους, κλείδωσαν την πόρτα του δωματίου και έκλεισαν τα παραθυρόφυλλα, αφήνοντας μονάχα το φως από τις σχισμές τους να διαγράφουν δειλά τις μορφές μας. Γρήγορα τα μάτια μου συνήθισαν στο ημίφως και διαπίστωσα με τρόμο και λιγότερο με έκπληξη, πως και οι δύο, είχαν πετάξει τις παλιομοδίτικες μπλούζες τους – σα να τις βάραιναν αφόρητα – και τα γερασμένα στήθη τους έχασκαν παραπονεμένα μπροστά μου.

Με καθίζουν, ήρεμες πια, σε ένα παλιό σιδερένιο κρεβάτι για να ασκήσουν πάνω μου την τέχνη της ψιμυθίωσης. Η βρώμα που αναδύονταν από το στρώμα ήταν αυτή που   με έκανε να κάτσω διστακτικά και όχι η βίαιη κίνηση που με έσπρωξε. Πριν με αναγκάσουν να κλείσω ερμητικά τα μάτια μου, έντρομη παρατήρησα ότι στο θώρακά της η μία εκ των δύο κυριών είχε μια βαθιά φρέσκια ουλή και λίγο πιο αριστερά χαραγμένα πάνω στο δέρμα της με μεγάλα γράμματα, κάποια αρχικά, ΕΣ ή ΕΓ. Με το που άρχισαν να με βάφουν, οι προηγούμενες εικόνες έμοιαζαν πια τόσο μακρινές, αφού πια ένιωθα σαν προτομή κάποιου σπουδαίου κανένα, που θρασύ μα επιδέξια χέρια ιεροσυλούν. Ξάφνου, σταμάτησαν και τις άκουσα να γελούν συνωμοτικά. Δίχως να με αντιληφθούν άνοιξα τα μάτια μου και τις είδα να βγαίνουν από το δωμάτιο και να σπρώχνουν ένα ψηλό αγόρι μέσα, που μου φάνηκε πως φορούσε γυναικεία ρόμπα. Τώρα πια ήμουν απόλυτα σίγουρη πως επρόκειτο για κάποιου είδους πλάκα, που συνηθίζαμε και παλιότερα, δε μπορούσα όμως να θυμηθώ περισσότερες λεπτομέρειες. Έκλεισα πάλι τα μάτια μου και τα χείλη μου ούρλιαξαν ένα πνιχτό γελάκι.

Τώρα.

Ο νέος με την γυναικεία ρόμπα με πλησιάζει,  με σηκώνει διστακτικά από το κρεβάτι και με ακουμπά στον τοίχο. Το σπίτι είναι πολύ παλιό, η υγρασία και η μούχλα έχουν εδραιώσει και καταξιώσει δίκαια τη θέση τους σε όλους τους τοίχους. Όταν η πλάτη μου ακουμπάει στον τοίχο, σε μια κοιλάδα μούχλας, χάνομαι για λίγο στη δροσιά του. Με επαναφέρουν οι αδέξιες κινήσεις του νέου άντρα – ένα μίγμα ερωτισμού και αμηχανίας – που αρχίζει να με ψαχουλεύει, σα να θέλει να μάθει αμέσως όλα τα σημάδια που έχω πάνω μου από παιδί. Εκνευρισμένη, ανοίγω τα μάτια μου και τον σπρώχνω. Χαζεύω για λίγο με το απορημένο βλέμμα του και νιώθω σα να μετανιώνω για την επιθετικότητά μου. Τρέχω.

Τρέχω. Στο δρόμο προσπαθώ μάταια να καταλάβω και να εξηγήσω τι έγινε στην μονοκατοικία. Βυθισμένη στα ερωτηματικά και ερωτικά μου, βλέπω το θέατρο, όπου είχαμε ανεβάσει μια παράσταση. Είναι άδειο, σχεδόν υπαίθριο πια. Χαϊδεύω με τα βήματά μου τη σκηνή, όταν θυμάμαι ότι η ρόμπα που είχανε φορέσει στον νεαρό ιταλό ήταν η ίδια που φορούσα για το ρόλο μου,  πριν δύο ή τρία χρόνια σε αυτή την σκηνή. Τρέχω.

Τρέχω. Στην πλατεία στο Παγκράτι σταματάω να ανακτήσω τους κανονικούς ρυθμούς αναπνοής και τις ελάχιστες ικανότητές μου στο να προσανατολίζομαι. Δε μπορώ να θυμηθώ που είναι το σπίτι μου – σίγουρα την έχω ξαναζήσει αυτή τη στιγμή.

Βλέπω τον ιταλό και δίχως να υποπτευθώ πως ίσως με ακολουθούσε, τον πλησιάζω αποφασιστικά. Του ανακοινώνω πως έχω χαθεί, σα να περιμένω κάποια επιβράβευση.  

Δε θυμάμαι τι λέμε, δεν γνωρίζω που είμαστε, δεν ξέρω το όνομά μου. Είμαι ζαλισμένη από το φως του, ταξιδεύω στο βλέμμα του, με παραλύει η αρρενωπότητα των χαρακτηριστικών του, γλύφω τα χείλια μου για να τον νιώσω. Από αυτήν την στιγμή, τον αγαπάω, και αυτό δεν είναι σε καμιά περίπτωση μια ανόητη παράφραση ενθουσιασμού και μυστηρίου, είναι αυτό που κάνω τώρα, αυτό που είμαι τώρα. Τα σώματά μας είναι πλάι, αλλά εγώ είμαι κάπου μέσα του και αυτός είναι κάπου μέσα μου, και μπερδευόμαστε μαζί. Ζω μέσα στην θαυμάσια ύπαρξή του. Νιώθω την ολότητα, την ολοκληρωμένη ουσία. Κάνω έρωτα μαζί του, για πρώτη φορά στη ζωή μου κάνω έρωτα του.

Θα μπορούσα να τελειώσω εδώ, έχω ότι δεν τολμούσα ποτέ να φανταστώ. Είμαι ευτυχισμένη και ελεύθερη, ευτυχισμένη στην αγάπη μου και ελεύθερη από την αγάπη μου.

http://manosbee.blogspot.com/2009/08/blogers.html

Αττική, Μαραθώνα, Ντράφι, Παλλήνη, Ανω και Κάτω Σούλι, Πικέρμι, Παλαιά Πεντέλη, Αγιο Στέφανος, Διόνυσος και Παλλήνη

Τα όργανα του κρατικού μηχανισμού ενημερώνουν για τα οχήματα ,τους πυροσβέστες, τα αεροσκάφη, τα ελικόπτερα, τις υδροφόρες από δήμους, και άλλα οχήματα από το στρατό, το ναυτικό, την αεροπορία αλλά και από ιδιώτες.

Τα όργανα του κρατικού μηχανισμού τονίζουν πως το έργο είναι ιδιαίτερα δύσκολο λόγω των καιρικών συνθηκών και της μορφολογίας της περιοχής.

Τα όργανα του κρατικού μηχανισμού καθησυχάζουν πως προτεραιότητα έχει η ανθρώπινη ζωή και η ιδιοκτησία.

Τα όργανα του κρατικού μηχανισμού - και όχι μόνο - εμμέσως φροντίζουν για να έχουμε κάθε καλοκαίρι τέτοιο ουρανό.

δεν μας αξίζει αυτός ο τόπος

Από το Νταρφούρ του Σουδάν η αγρότισσα Hawa Osman έχανε τη μισή σχεδόν σοδειά της λόγω της έλλειψης ψυγείων και της ανεπάρκειας αποθηκευτικών χώρων. Έτσι άρχισε να χρησιμοποιεί το zeer pot, μια πανάρχαια τεχνική, η φιλοσοφία της οποίας χρησιμοποιείται και στα σημερινά ψυγεία.

Η τεχνική είναι πολύ απλή. Σε ένα πήλινο δοχείο τοποθετείται ένα μικρότερο Το κενό ανάμεσά τους το γεμίζει άμμος (που χρησιμεύει σα μονωτικό υλικό). Μέσα στο μικρότερο πήλινο δοχείο τοποθετούνται τα τρόφιμα (φρούτα, λαχανικά, κρέας). Το δοχείο με τα τρόφιμα σκεπάζεται με ένα νωπό πανί. Η άμμος πρέπει να διατηρείται υγρή προσθέτοντας μια ή δύο φορές τη μέρα - ανάλογα με το κλίμα - νερό. Το νερό ανάμεσα στα δύο δοχεία σιγά σιγά εξατμίζεται τραβώντας θερμότητα από το εσωτερικό δοχείο, κρατώντας έτσι το περιεχόμενό του κρύο.

tips:
- προσοχή στις πήλινες στάμνες να μην περιέχουν μόλυμβο στην εξωτερική τους επίστρωση.
- το πανάκι που θα σκεπάζει τα τρόφιμα πρέπει να διατηρείται νωπό και καθαρό.
- μη περιμένετε, ειδικά το καλοκαίρι, τις ίδιες επιδόσεις με αυτές ενός ψυγείου.
- λειτουργεί καλύτερα σε ξηρά κλίματα όπου διατηρεί τις ντομάτες για 20 μέρες αντί για δύο και το κρέας για δύο βδομάδες αντί για μερικές ώρες.

Το είδα σε ένθετο κυριακάτικης εφημερίδας την προηγούμενη βδομάδα και σαν πιστός έτρεξα να το αγοράσω. Είδα ότι επρόκειτο για ένα παιδικό βιβλίο για μεγάλους ή ένα μεγαλίστικο βιβλίο για παιδιά, όπως πληροφορούμαστε και από το εξώφυλλό του. Το είχα φυλάξει πάνω στο κομοδίνο και του υποσχέθηκα ότι θα το διαβάσω από την επόμενη βδομάδα που θα πάω διακοπές. Να το διαβάσω κοντά στη φύση, πάνω στην άμμο ή ακουμπισμένη σε κάποιο κορμό, όπως αρμόζει σε κάθε βιβλίο του Τομ Ρόμπινς.

Δεν άντεξα όμως, και χθες το βράδυ το καταβρόχθισα, υπό τους ήχους των παπιών με πειραγμένη εξάτμιση να περνούν κάτω από το μπαλκόνι μου. Έπεσα με μανία στις λέξεις και περίμενα να με παρασύρουν τα κύματα εμπνευσμένων μεταφορών και παιχνιδιάρικων ερωτοτροπιών ζαλισμένων πλασμάτων. Άδικός κόπος όμως, ούτε τα ποτάμια μπύρας - αυτής της φιλτραρισμένης από τη μαγιά που περίσσεψε αλλά και από της άλλης που ωριμάζει μέσα στο μπουκάλι - ούτε ο παραλίγο γάμος μου με έναν Ιρλανδό βοήθησαν στην μέθη.

Το ταξίδι ξεκινά πολύ αργά με γενναίες δόσεις βαρεμάρες και μια σβησμένη σχεδόν ευφυΐα και εκεί που περιμένεις ότι κάποια μεταμόρφωση θα συμβεί, στις τελευταίες σελίδες, αρχίζει η απότομη πτώση. Όλα γίνονται γρήγορα, σα να βαρέθηκε την ίδια του την ιστορία προς το τέλος ή σα να πέρασε η επίδραση της μπύρας και η μαμά της Γκρέισι παντρεύεται τον θείο Μο.

Ο Τομ Ρόμπινς σταμάτησε να τρώει μανιτάρια και παντζάρια και άρχισε να πίνει μπύρα. Το αποτέλεσμα μοιάζει με δουλειά του ποδαριού για να πληρώσει και το επόμενο κιβώτιο μπύρας.

Αρνούμαι να δεχτώ πως όλοι οι έρωτες κάποτε σβήνουν.

Αρχικά, η αντίδραση του δικαστή: Πιστεύω ότι είστε αναίσθητος και άκαρδος, κύριε Ντυφρέν, και το αφελές ενδιαφέρον που έδειξε με την ερώτηση του ο Άντυ για το πως έλεγαν τον φυλακισμένο που ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου οι φύλακες , μου θύμισε έντονα τον Μερσώ. Μετά από λίγο όμως, η ιδέα αυτή μου φάνηκε εντελώς γελοία.

Μεθοδικότητα, υπομονή, ελπίδα

Εκεί θέλω να ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου, σε ένα ζεστό μέρος χωρίς μνήμη.

Προσωπικά, θα πρόσθετα και χωρίς φόβο, αλλά μάλλον αυτό είναι αυτονόητο όταν μπροστά σου απλώνεται το απέραντο της θάλασσας.

Οι χάρτινες κοπέλες υπηρέτησαν τον ρόλο τους: Ρίτα Χέηγουορθ, Μέριλιν και Ρακέλ.

Χθες, στην συναυλια του Θανάση Παπακωνσταντίνου, στο θέατρο Πέτρας, οι πόρτες άνοιξαν μόλις 20 λεπτά αφού ξεκίνησε. Μπράβο στον καλλιτέχνη που ξέρει και εκτιμά την αγάπη του κόσμου. Ήταν μια πολύ όμορφη βραδιά σε ένα όμορφο μέρος. Είχε πάρα πολύ κόσμο, ο οποίος ήταν συνεπαρμένος από τους ήχους και μοιάζαν όλοι σα μέλη μιας μεγάλης παρέας που βρίσκει σκιά κάτω από το ίδιο δέντρο.
Όλοι ήταν εκεί, άνθρωποι που είχα τόσο καιρό να δω και ήταν σα να μη πέρασε ούτε μια μέρα από την τελευταία μας συνάντηση.
κάθε που τελείωνε ένα τραγούδι και ο κόσμος χειροκροτούσε, σου σηκώνονταν η τρίχα. Από το να σκεφτώ τα μόρια του αέρα που μετακινούνταν βίαια από τόσες παλάμες και δημιουργούσαν ένα μουσικό αεράκι, προτιμώ τον ενθουσιασμό που γεννούσαν οι πρώτες νότες και την ικανοποίηση που άφηναν οι τλευταίες, αυτήν την ένταση που συγκινούσε μαζικά. Ομορφιά.

Να έχω χτυπημένα γόνατα και αγκώνες και όχι να πασαλείφομαι με body lotion.

Να παίζω με το φως δημιουργώντας χρώματα και σχήματα μισοκλείνοντας τα μάτια και όχι να φοράω γυαλιά ηλίου.

Όταν θέλω κάτι να το ανταλλάσω με ένα μου παιχνίδι και όχι να το αγοράζω.

Να πιάνω ακρίδες και να τους μιλάω και όχι να τις σιχαίνομαι.

Όταν περπατάω μόνη μου να φτιάχνω τραγουδάκια και όχι να μουρμουρίζω από τα νεύρα μου.

Όταν κλείνω τα μάτια να μυρίζω και να ακούω τη γη και όχι να θυμάμαι την ομορφότερη αγκαλιά που έχασα.

Όταν πέφτω για ύπνο να εφευρίσκω παιχνίδια για την επόμενη μέρα και όχι να αγχώνομαι για τη δουλειά μου.

Μου λείπει το παιδί, μου λείπει ο εαυτός μου.

Τι το κακό έχει ο παλιμπαιδισμός?

Ονειρευόμουνα ότι χιόνιζε και είχαν γίνει όλα άσπρα και έκανε πολύ κρύο. Με ξύπνησε η μπουλντόζα από το κρύο και το όνειρο. Άνοιξα το παράθυρο και με έπνιξε η σκόνη. Τα ντουβάρια έπεφταν βροχή. Γκρεμίζουν το κτίριο απέναντι. Καλά κάνουν, μια παλιά αποθήκη βιοτεχνίας σωβρακοφανέλων ήταν.

Είναι και ένας αρχιτέκτονας που λέει ότι κακώς το γκρεμίζουν και θα έπρεπε να το επαναχρησιμοποιήσουν γιατί έχει λέει χαρακτήρα. Εγώ δεν τον βλέπω και σκέφτομαι ότι καλά κάνουν που το γκρεμίζουν. Έχει μείνει σχεδόν μόνο η πρόσοψη. Δεν είναι ωραίο θέαμα όμως. Ένα κτίριο όπως και να είναι, επιβάλλεται στο χώρο του. Κάποτε ήταν καινούριο, δούλευε κόσμος μέσα του, ανέπνεε και τώρα του ξύνουν την πλάτη και ένα ένα τα δομικά του στοιχεία καταρρέουν, χωρίς αντίρρηση.

Μελαγχολικά μπάζα και αποπνιχτική σκόνη.

Το πρώτο παγωτό, το πρώτο μπάνιο στη θάλασσα κάθε καλοκαίρι, η ζεστασιά του ήλιου που σε βρίσκει κάτω από τη σκιά ενός δέντρου, η ανακάλυψη κάτι εντελώς καινούριου, η καλοσύνη των ανθρώπων, ο έρωτας, μια βόλτα με ποδήλατο, το χαμόγελο ενός αγνώστου.

Υπάρχουν τόσα πράγματα που κατακλύζουν τη φάτσα μας με γραμμές ευτυχίας και κάνουν τα μάτια μας να λάμπουν. Δε μπορείς να τα κρύψεις ούτε να τα αποφύγεις, απλά παραδίδεσαι και απολαμβάνεις, όπου και να 'ναι το μυαλό.

Αυτό είναι. Δε πάει άλλο, σε λίγο η κάσα της πόρτας θα έχει στενέψει τόσο από τη δίαιτα που δε με αφήνει να βγω. Πρέπει αν φύγω τώρα. Αναστάτωσα όλο το σπίτι αλλά τελικά το βρήκα, το σατέν κάλυπτρο για το μάτι μου. Πέρασα με θράσος την κάσα της πόρτας.

Ενώ κατέβαινα τα σκαλιά του κτιρίου δυο δυο, η αποφασιστικότητα και ο ενθουσιασμός της φυγής μου γυάλιζαν στο καλό μου το μάτι. Όταν όμως έφτασα στην άκρη του πεζοδρομίου, το μάτι μου σκοτείνιασε και ο φόβος με ταρακούνησε και κάθε τρίχα στο σώμα μου σηκώθηκε σα κύμα αλαφιασμένων καραφλών οπαδών σε τελικό κυπέλου. Που πάω? Δε ξέρω τι είναι εκεί. Καλά δεν ήμουνα στο σπιτάκι μου? Τηλεόραση βέβαια δεν είχα, αλλά η αποχαύνωση δε μου έλειψε ποτέ.

Μα τώρα ήταν αργά, δε μπορούσα να γυρίσω πίσω, κατέβηκα και πρέπει να φύγω. Ένιωσα ελευθερία, είχα τόσες επιλογές και μόνη δέσμευση την βαρύτητα. Δεν ήξερα κατά που να κάνω. Να πάω στο ποτάμι να δω τις κοπέλες να ξεπλένουν ασπρόρουχα? Να πάω στο καφενείο να παίξω πρέφα με το δάσκαλο και τον παπά? Να πάω στο λιμάνι να ανάψω καμιά φωτιά? Να πάω στον τάφο του Μάικλ να κλάψω? Να πάω στην αγορά να κλέψω καμιά καινούρια σέλα να καβαλάω? Να πάω στο διάολο? Δε ξέρω.. κάπου θα πάω όμως.

..και έχω έναν τρελό πονοκέφαλο που πρέπει να βγει από το κεφάλι μου, οπωσδήποτε.

Σε αφεντικό, πατέρα, πωλητή, πρώην, δάσκαλο, διαχειριστή, μαυρογιαλούρο νομάρχη, ελεγκτή, αστυνόμο, ντακότα, έχοντα μπάρμπα κορωνιώτη, κοτσομπόλη θείο, σούπερ-μάρκετ Κωλομερόπουλου, γνωστέ κινέζε περιπτερά:
Μπορούμε KAI από τον κώλο.

Δέσμιος της επιθυμίας
Σκλάβος της αγάπης
Εγκλωβισμένος στο είναι του
Περιορισμένος από το παρελθόν

Τα σίδερα και οι αλυσίδες δίνουν χρώμα στα λουλούδια και άρωμα στο χώμα μετά τη βροχή.
Χωρίς την φυλακή του, δε θα ένιωθε πια.

Ποιος αντιλαμβάνεται την έννοια της ελευθερίας? Ποιος είναι ελεύθερος?
Είμαστε ανίκανοι για ελευθερία, από την ίδια μας τη φύση.

Ένα όνειρο μέσα σ’ όνειρο

Δέξου τούτο το φιλί στο μέτωπο

Κι όσο χωρίζω από σένα

τόσο άσε με να ομολογώ

δεν έχεις άδικο να λες

πως οι μέρες μου υπήρξαν ένα όνειρο

κι αν η ελπίδα χάθηκε

σε μια νύχτα ή μια μέρα

σε ένα όραμα ή κανένα

είναι γι’ αυτό λιγότερο χαμένη;

ότι θωρούμε ή θεωρούμε

είναι μόνο ένα όνειρο μέσα σ’ όνειρο

στέκω μέσα στη βουή

μιας ακτής από τα κύματα βασανισμένη

και κρατώ μέσα στη χούφτα μου

κόκκους χρυσαφένιας άμμου

μονάχα κόκκους, που γλιστράνε

μέσα από τα δάχτυλά μου στο άπειρο

ενώ κλαίγω και θρηνώ

θεέ μου, δε μπορώ να τους κρατήσω

λιγάκι πιο σφιχτά;

θεέ μου, δε μπορώ να σώσω

ούτε έναν από το άσπλαχνο το κύμα;

Είναι ότι θωρούμε ή θεωρούμε

Μόνο ένα όνειρο μέσα σ’ όνειρο;

Αν βρει κανείς καλύτερη μετάφραση να μου την τρίψει στην οθόνη.

Τι κάνει κανείς όταν παίρνει λάθος δρόμο και το συνειδητοποιεί στο αδιέξοδο?
Τι κάνει κανείς όταν φτιάχνει φούσκες που σκάνε και βάζει και την αρχοντιά του μέσα?
Τι κάνει κανείς όταν χάνει τον εαυτό του? Τι κάνει κανείς όταν απογοητεύεται από τον ίδιο του τον εαυτό?
Αν δε του φτάνει η άνοιξη, η φύση και τα πουλάκια της, αν στέρεψαν οι αντοχές στο αλκοόλ, αν το νερό δε μπαίνει στο αυλάκι..
Καλό είναι τότε και χρήσιμο να έχει κάποιον νίντζα ή χίροου να έρθει να τον βγάλει, χωρίς ειδικά εφέ και κασκαντέρ, από τη μιζέρια του.

Αλίμονο σε αυτούς που δε γνώρισαν!
Αλίμονο σε αυτούς που δεν έχουν!

Άνοιξα να φύγ΄η αρνίλα.
Βγήκα στον κήπο.
Η κότα με αγριοκοίταξε.
Είχε δίκιο. Δεν έπρεπε να του μιλήσω έτσι.

Το στάχυ από μικρό, είχε μάθει να λιάζεται κάτω από τον ήλιο και να απολαμβάνει το ανακάτεμα του θερμού αέρα. Συνήθιζε να ξαπλώνει την πλάτη του στο φιλόξενο χώμα και να αφήνει (κάνοντας το κοιμισμένο) τα κάθε λογής έντομα να παίζουν μαζί του. οι μέρες του δεν μετριόνταν, και η εποχή δεν άλλαζε ποτέ. Όλα ήταν όμορφα.

Ένα πρωινό όμως, ταράχτηκε από τις φωνές αγοριών και κοριτσιών, που χαριεντίζονταν με τη φύση. Ποτέ δεν περνούσε κανείς από εκεί. Ξεφωνήματα και λαχανιάσματα το πλησίασαν. Ξάφνου, ο ήλιος σκεπάστηκε από μια τεράστια ροζ παλάμη. Η παλάμη έπιασε δειλά το τρομαγμένο στάχυ και το σήκωσε ψηλά.

Το στάχυ τα έχασε, πρώτη φορά βρισκόταν τόσο ψηλά, πάνω από το λιβάδι. Ποσό μεγάλο και ήρεμο του φάνηκε. Ο άνεμος ήταν πιο δυνατός και το στάχυ ζαλίστηκε και μέθυσε από τις τόσο διαφορετικές εικόνες. Έπειτα η παλάμη οδήγησε το στάχυ και το έμπηξε στα σουφρωμένα ροζ χείλη ενός αγοριού. Το στάχυ αντιστάθηκε, αλλά όχι για πολύ, τώρα που μετακινούνταν μπορούσε να δει περισσότερα πράγματα. Ήταν τόσο χαρούμενο που αναπηδούσε σαν τρελαμένο. Το αγόρι συνέχισε αν περπατάει, ώσπου συνάντησαν ένα μπλε κουτί με πολλές παλάμες να ξεχύνονται από τα ανοίγματα και να φωνάζουν περίεργα νοήματα. Το αγόρι μπαίνει στο μεγάλο κουτί, εξακολουθώντας να κρατά το στάχυ με τα χείλη του. Το στάχυ σταμάτησε να χοροπηδάει περιμένοντας τι θα συμβεί. Ένας εκκωφαντικός θόρυβος το έκανε να ζαρώσει. Ο θόρυβος δε σταματούσε και το κουτί έτρεχε πάνω από ένα γκρι στέρεο ουρανό. Το στάχυ έβλεπε το λιβάδι να χάνεται και άρχισε να διαμαρτύρεται γιατί ένιωθε πως το έπαιρναν από την ζωή του. Ήθελε να αφεθεί ελεύθερο και προσπάθησε να εκκρίνει την πιο πικρή φωνή του. Το αγόρι το ένιωσε αυτό αμέσως και με αηδία πέταξε το στάχυ έξω από το τρεχούμενο κουτί.

Το στάχυ στροβιλίστηκε στον αέρα και τελικά προσγειώθηκε πάνω στην άσφαλτο. Η πτώση είχε σαν αποτέλεσμα να τσακιστεί η εύθραυστη πλάτη του. Έπειτα από ώρα, όταν συνήλθε, συνειδητοποίησε πως δεν υπάρχει ήλιος. Όλα είναι σκοτεινά και κρύα. Απόγνωση. Έτσι είναι λοιπόν ο θάνατος? Μόνο του, στο σκοτάδι, στο κρύο, πάνω στην αφιλόξενη άσφαλτο και τα αυτοκίνητα να τρέχουν πλάι του και καμιά φορά και από πάνω του. Αργοπεθαίνει, αφομοιώνεται από την άσφαλτο, χάνεται. Το μόνο που προσμένει είναι να αποκοιμηθεί για να ονειρευτεί το χώμα, τον ήλιο, το λιβάδι.

Η δύναμη της συνήθειας τσακίζει
Αντε μετά να κόψεις το κάπνισμα
Και εγώ, δε γίνεται να μην εξαρτώμαι, δεν είναι ντροπή αυτό
Απλώνω τα χέρια, τα ξερόκλαδα να μπλεχτούν με άλλα κλαδιά
Δε ντρέπομαι

Και η παραπληροφόρηση και το κλέψιμο πάει σύννεφο.
Ο λόγος είναι άλογος..
Και η μαλακία υποχρέωση μας.

Και να πεις ότι δεν υπήρχαν σημάδια...
Και εμείς τι κάναμε?

Τις Άγιες μέρες του Πάσχα, υπολογίζεται πως 10 εκατομμύρια χριστιανοί ορθόδοξοι θα σουβλίσουν ή θα ψήσουν στο φούρνο 2,5 εκατομμύρια αρνάκια. Η χώρα μας παράγει περίπου το 85% της ζήτησης σε αμνοερίφια, που αντιστοιχεί σε 12 εκατομμύρια αρνάκια και κατσικάκια. το υπόλοιπο ποσοστό της ζήτησης καλύπτεται από εισαγωγές προιόντων κτηνοτροφίας από Σκόπια, Βουλγαρία και Ρουμανία.
Έχει παρατηρηθεί αισχροκέρδεια σε βάρος των Ελλήνων καταναλωτών εξαιτίας του βαπτιζόμενων ελληνικών κρεάτων, τα οποία εισάγονται παράνομα στης χώρα μας και πωλούνται ως ελληνικά. Η μέση τιμή των παράνομα βαπτιζόμενων ελληνικών κρεάτων είναι για τον κτηνοτρόφο γύρω στα 3 ευρώ, ενώ ο Έλληνας κτηνοτρόφος εισπράττει περίπου 7 ευρώ/κιλό. Η τελική τιμή για τον καταναλωτή είναι τελικώς η ίδια για τα παράνομα και τα ελληνικά.
Η εισαγωγή των παράνομων αμνοεριφίων κρύβει και άλλους κινδύνους πιθανών ελλιπών ελέγχων. Για το λόγο αυτό, η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Καρδίτσας, με στόχο τον έλεγχο της αγοράς εισάγει το παρακάτω πλαίσιο

• Η σφαγή των ζώων να γίνεται μόνο κατόπιν της ταυτοποίησης των ζώων και αφού φέρουν τις ενδεδειγμένες άδειες μεταφοράς και ενώτια.
  
• Ο προ σφαγής έλεγχος είναι ουσιαστικά κλινικός έλεγχος και αφορά στην υγιεινή του σφαγίου.
  
• Η λειτουργία των σφαγείων θα αρχίζει μόνο αφού οι εγκαταστάσεις επιθεωρηθούν για τις συνθήκες Υγιεινής και τις προϋποθέσεις που επιβάλλουν οι ορθές πρακτικές σφαγής.
• Τα ζώα θα σφάζονται μόνο κατόπιν αναισθητοποίησης
• Η ρυπαρότητα των παραγόμενων σφαγίων θα είναι λόγος κατάσχεσης.
• Η διάνοιξη του διαφράγματος των αμνών και η επιθεώρηση της θωρακικής κοιλότητας είναι υποχρεωτική.
  
• Η σαφήνεια των σημάνσεων καταλληλότητας και ιχνηλασιμότητας θα είναι σαφής.
  
• Το προβλεπόμενο χρώμα των σφραγίδων θα είναι χρώματος λαμπρό κυανό για σφάγια της Ε.Ε. και καστανό για σφάγια τρίτων χωρών.
• Τα επικίνδυνα υλικά θα συλλέγονται προσεκτικά στις γραμμές παραγωγής, σε ειδικούς κάδους.
• Τα οχήματα μεταφοράς των κρεάτων θα έχουν τον απαιτούμενο βαθμό καθαριότητας και την προβλεπόμενη Κτηνιατρική Άδεια οχήματος σε ισχύ, και σε καμιά περίπτωση τα σφάγια δεν τοποθετούνται στο δάπεδο του οχήματος.
  
• Τα εμπορικά έγραφα που συνοδεύουν τα κρέατα θα έχουν υπογραφεί από τον κτηνίατρο και θα αναγράφουν καθαρά την προέλευση των σφαγίων.
  
• Στα καταστήματα τα σφάγια είναι μέσα στα ψυγεία ή τις προθήκες προφύλαξης.
• Τα καταστήματα πώλησης φέρουν τις ενδεδειγμένες ταμπέλες, που οφείλουν να είναι συμβατές με το εμπόρευμα.
• Η πώληση κατεψυγμένων σπλάχνων για νωπά είναι παράβαση και βαραίνει το κατάστημα πώλησης.
  

για περαιτέρω λεπτομέρειες στο http://www.karditsanews.gr και http://www.karditsa.gr/

Εγώ πάντως πήρα ένα αρνίσιο μπουτάκι από το Ζαρνάβαλο, αλλά ακόμα δε ξέρω πως να το μαγειρέψω.