Μια στεκιά στο μάτι του Μοντεζούμα

Νικολαίδης. Το συντακτικό στραγγαλίστηκε πλέκοντας τριχιά με τους ίδιους του τους κανόνες και τα περισσότερα σημεία στίξης αυτοκτόνησαν από τα γενοφάσκια τους, αντιλαμβανόμενα τόσο νωρίς τον ρόλο τους στον μάταιο τούτο κόσμο.

Αρχικά, δυσκολέυτηκα πολύ, αλλά είναι περίπου σα να κρατάς ισορροπία, όσο πιο γρήγορα τρέχεις, τόσο καλύτερα και πιο ευκολα ισορροπείς. Διαβάζω χωρίς σταματημό, χωρίς ανάσα και πράγματι μετά από μερικές σκηνές έμαθα να μην πέφτω και να πιάνω και τις λέξεις με τα δόντια, στον αέρα. Έριξα μερικές σαιτιές ωσάν τον Κορτέζ αλλά μονάχα το αριστερό φρύδι του Μοντεζούμα πέτυχα.

Όταν είμαι κακός είμαι κακός αλλά όταν είμαι καλός είμαι χειρότερος

Την Λάουρα την είδα πριν κανα μήνα με ένα φίλο μου, πολύ μας άρεσε. Από όσες χαιδέυει αυτή μου μυρίζει πιο ωραία. Επίσης και ο Ουράνης πολύ μου άρεσε γιατί τον έιχα ξεχάσει προ πολλού στο τελευταίο τραγούδι ενός δίσκου.

Μ'αγαπάς ρε παλιόπαιδό - έλα ρε Μπέτυ τώρα γάμησέ μας

Ερωτικός, πολύ ερωτικός ή μάλλον σεξουαλικός και πρόστυχος, πολύ πρόστυχος, αλλά όχι χυδαίος, καθόλου χυδαίος.

Πετάει το μηχανικό περιστέρι
μια παραλία κοχύλια πεθαμένα
μες τη νύχτα αστέρι ατσάλινο
μπερδευει το νάυτη
κλωστές άσπρες
στον γαλάζιο ουρανό
να μαγευουν τα παιδιά
και το φεγγάρι σημαίες γεμάτο
δίχως άνεμο...
τι κούραση να είμαστε άνθρωποι.

Δεν τελείωσα  ακόμα, είμαι στη στάση, χειμώνα, πίσω από μια κολώνα, να έχω τσιτάτα για κωλόχαρτο και να ξερνάω μελαγχολία.