13.4.10

Η εξής δύσκολη θέση:

Posted in by Ελένα Μπαμπούσκα | Edit

Ακούω κάθε μέρα σχεδόν, για την τρελή πορεία των spreads, τους επιτείδιους που σπέυδουν να εκμεταλλευτούν μια κατάσταση που πια πατάει σε σταθερές βάσεις - στον πάτο. Ακούω τους πολιτικούς, τους αναλυτές να προσπαθούν, να κατηγορούν, να προειδοποιούν, να αποποιούνται, να σχεδιάζουν, να προτείνουν, να προκυρρήσουν, να ανακοινώνουν, να να να...

Περιμένω και εγώ, την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης, ποιοι θα μας δανείσουν περισσότερο.

Άλλοι μιλούν για μια κρίση αλλονών, άλλοι καταλογίζουν ευθύνες σε όλους μας. Λίγο πριν την δηλητηρίαση και τα συμπτώματα στομαχικής διαταραχής από την σωρεία πληροφοριών, συλλογίζομαι την δύσκολη θέση στην οποία βρίσκομαι.

Ιδού, το λοιπόν, η δύσκολη θέση μου:

- Οργίζομαι και εγώ, ωσάν εκπρόσωπος καταπιεζομένων και αγανακτισμένων, εξαπολύοντας τις ίδιες κατηγορίες, βρισιές, πέτρες, μολότωφ των τελευταίων χρόνων, προς κεντρώους, δεξιούς, ακροδεξιούς, κουλτουροαριστερούς, φασίστες, κουκουέδες, εξωκοινοβουλευτικούς, μπερδεμένους, απογοητευμένους, απολιτίκ, ωχαδερφιστές, σταρχιδιστές και παρτάλια παντού και πάντα.

- ''Συνειδητοποιούμαι'' και εγώ μετά την οργάνωσή μου σε κάποιο κόμμα, παράταξη, συντεχνία, συνδικαλιστικό όργανο, παρέα της γειτονιάς και αρκούμαι παραμυθιαζόμενη στην οργανωμένη και ενεργή πράξη μου.

- Μαθαίνω, διαβάζω για τις οικονομικές θεωρίες προσπαθώντας να προσδιορίσω την τωρινή κατάσταση και επιτέλους καταλήγοντας με αναφορές και παραπομπές ποιοι είναι αυτοί που κυβερνούν τα κράτη και ποιοι τους λαούς.

- Συζητώ, αναλύω περίπου για μια δεκαετία με συγγενείς, συναδέλφους, συμφοιτητές, γκόμενους, ενορία για το που ανήκουμε, αν υπάρχουν κοινωνικές τάξεις, ποιο είναι το μερίδιο ευθύνης και ο συντελεστής βαρύτητας του καθενός. Μετά το πέρας της δεκαετίας, έχοντας φτάσει σε αδιέξοδο, παίρνω τον πονοκέφαλό μου και αγοράζω σκάφος να χαλαρώσω σουλατσάροντας στα γκρικ άιλαντς.

- Αποτάσσομαι τον αστικό τρόπο ζωής - σε τοπικό επίπεδο - και παίρνω τα βασικά μου ( αποσμητικό, επιθέματα για τον έρπη, κοτσανοκόπτη, πολυμπρίκερ και το σετ τσαγερού από κρύσταλλο) και την κάνω προς κάποιους ελληνικούς και έφορους πρόποδες, πεδιάδες, να φυτέψω τα ζαρζαβατικά μου, να αρμέξω την αγελάδα μου και να γίνω χορτοφάγος επειδή θα φοβάμαι/σιχαίνομαι να σφάξω το κατσικάκι.

- Αποδέχομαι την απαραίτητη μα λανθασμένη λειτουργία του συστήματος και τάσσομαι με τους αγανακτισμένους, πλην καλλιεργημένους που γέμισαν τον τοίχο τους πτυχία και διπλώματα, μόνο και μόνο επειδή κάποτε τους έκαναν να πιστέψουν πως έτσι θα παν μπροστά, και τώρα, εν μέσω κρίσης, στέλνουν βιογραφικά πιο συχνά από ότι δίνουν το τηλέφωνό τους σε γκόμενους στα μπαρς.

Ιδού η δύσκολη θέση μου.

Προς το παρόν, θα αφήσω το αλκολούχο μέλι, σα λεπτό βελούδο, να αμβλύνει τις ακμές του λάρυγγά μου..

8 Comments


  1. Ανώνυμος

    egw tha parw tin epilogi no5 pou m aresei!ase pou de fovamai kai to sfazw aneta kai to katsikaki kai to ftiaxnw sta klimata kai ginetai loukoumi! tsiou :)

    13 Απριλίου 2010 στις 1:25 μ.μ.

  2. kalo paidi alla... says:

    Κι εγώ προς το αγρότης με μάστερ κλίνω...επίσης φέτος έμαθα να κάνω και κοκορέτσι οπότε δε θα πεινάσω!
    Ωραία τα πες με το αλκοολούχο μέλι, πολύ ποιητικά

    14 Απριλίου 2010 στις 1:02 π.μ.

  3. eryx-t says:

    Παλιότερα οι πολιτικοί υπόσχονταν (ψευδόμενοι) καλύτερες μέρες. Τώρα (πάλι ψευδόμενοι) μας υπόσχονται ότι τα χειρότερα πέρασαν... Εγώ πάλι πιστεύω πως το ότι έχουμε φτάσει στον πάτο, αποτελεί την πιο αισιόδοξη σκέψη που θα μπορούσε κανείς να κάνει στην Ελλάδα σήμερα. Η ιστορία έχει δείξει ότι πάτος προκειμένου για το κακό που μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι μεταξύ τους δεν υπάρχει.

    Γι αυτό μη ελπίζετε σε βελτίωση, μόνο νέες απογοητεύσεις θα σας φέρει κάτι τέτοιο. Σε λίγα χρόνια όλοι θα ζούμε πάλι σε συνθήκες μεσαίωνα στα slams.
    Πάντως προλαβαίνετε ως τότε να βελτιώσετε λιγάκι την ορθογραφία σας.
    1 2

    18 Απριλίου 2010 στις 7:21 π.μ.

  4. Unknown says:

    Τελικα αποφασισες με ποιους θα πας και ποιους θ' αφησεις;;;

    21 Απριλίου 2010 στις 12:23 μ.μ.

  5. Ελένα Μπαμπούσκα says:

    Μπαα...Και φοβούμαι μη περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου έτσι, στην ανησυχία και στην άγνοια της θέσης μου.

    22 Απριλίου 2010 στις 1:14 π.μ.

  6. Unknown says:

    Ελα τωρα μια 'ζωη' ειν' αυτη θα περασει!!!!!
    Το γνωριζεις το ανεκδοτο με τον παπα και την υπομονη;;;;
    Λοιπον αποφασισε και μη γυριζεις να κοιταξεις πισω!!!
    Οπως γινεται στους σταθμους των τραινων.Οταν φευγουμε πριν ξεκινησει η αμαξοστοιχια με τους αγαπημενους που φευγουν.

    22 Απριλίου 2010 στις 4:02 π.μ.

  7. Kwlogria says:

    Οργίζεσαι, συζητάς, χτυπιέσαι, έχεις δίκιο αλλά έλα που δε γίνεται τίποτα. Και ξέρεις γιατί; Γιατί η πλειοψηφία αποτελείται από ηλίθιους!!!

    21 Μαΐου 2010 στις 5:25 π.μ.

  8. Kwlogria says:

    Εγώ πάλι θέλω να πα να αυτοκτονήσουν ομαδικά να ησυχάσουμε!!

    28 Ιουνίου 2010 στις 2:53 π.μ.

Leave a Comment