Κατεβαίνετε; Όχι, Ανεβαίνω..

Κάποιος έχει πεί οτί τα δύο πιο ανούσια πράγματα σ'αυτή τη ζωή είναι η αναμονή στη στάση του λεωφορείου και οι φιλοσοφικές συζητήσεις με δυτικούς αριστερούς διανοούμενους (Προφανώς αυτός ο κάποιος έζησε τον ψυχρό πόλεμο, αλλιώς το "δυτικός" δεν καταλαβαίνω τι νόημα θα'χε). Θα 'θελα να συμπληρώσω στην απο πάνω ρήση και ένα τρίτο σκέλος που αφορά στους 'διαλόγους του ασανσέρ'. Το γιατί, νομίζω οτι είναι ήδη απο τον τίτλο αντιληπτό, οπότε δεν βρίσκω το λόγο να επεκταθώ.
Το θέμα είναι οτι όποιος έχει παρακολουθήσει δελτίο ειδήσεων στην ελληνική τηλεόραση τους τελευταίους τρείς μήνες δεν είναι δυνατό να μην βρίσκει αναλογίες ανάμεσα στον τρόπο που ανεβοκατεβαίνουν τα SPREADS και το ασανσερ. Η Μπαμπούσκα απο κάτω τα'πε ήδη πολύ ωραία. Η ουσία είναι οτι όσο και αν μας ζαλίζουν με οικονομικούς όρους, με βαρύγδουπα αρκτικόλεξα και αναλύσεις για την "έξοδο απο την κρίση", δεν θα πετύχουν τον σκοπό τους που δεν είναι άλλος απο το να κάνουν τον καθέναν μας να νιώθει μέρος του προβλήματος και της λύσης του.
Το να πιστεύει κανείς οτι η γνώση των θεσμικών διαδικασιών, των τεχνικών λεπτομερειών ή της καθημερινής τιμής του 10ετούς ομολόγου τον κάνει έστω κατ'ελάχιστο συνδιαχειριστή της πολιτικής που ακολουθείται είναι τουλάχιστον αφελές. Ωστόσο όπως το βλέπω εγώ, σ' αυτή την αφέλεια ακρίβως πατάνε πάντα οι κρατούντες ωστε να έχουν την συναίνεση της κοινωνίας.
Μία απο τις βασικότερες αρχές του μανατζμεντ είναι το να κάνεις τον υφιστάμενό σου να πιστεύει οτι συμμετέχει ενεργά στη διοίκηση - ιδίως όταν κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Αυτή την αρχή ακριβώς έχουν βαλθεί το τελευταίο διάστημα να εφαρμόσουν και στην πολιτική ζωή του τόπου πολιτικοί και δημοσιογράφοι. Γι' αυτούς η γνώση συνιστά αυτόματα συμμετοχή και η συμμετοχή συνενοχή. Έτσι όταν τρομοκρατούν λέγοντας "πάμε για πτώχευση" άμεσα μεταθέτουν το βάρος και παράλληλα προετοιμάζουν το έδαφος ωστε να δεχτούμε αγόγγυστα το βάρος αυτό. Υπάρχει η εντύπωση οτι απο τη μέρα που στη γλώσσα του κάθε νοικοκυραίου μπήκε η λέξη Spread, αυτόματα όλοι έγιναν σοφότεροι και αυτόματα συμμετέχουν στην διακυβέρνηση αυτού του τόπου. Ωραια..Και ποιο είναι το πρόβλημα να πιστεύει και ο μπάρμπας μου οτι βλέποντας ειδήσεις κάθε μέρα είναι το πολιτικό ζώο του Αριστοτέλη;
Το πρόβλημα έχει να κάνει με την λογική της εκχώρησης που κυριαρχεί στις "δυτικές" κοινωνίες (οχι οτι υπαρχουν και άλλες όπως λέγαμε και παραπάνω, αλλά τι να γίνει τα στερεότυπα δεν αλλάζουν...). Ψηφίζουμε μία στα τέσσερα χρόνια και εκεί τελειώνει η δουλειά μας. Αν μας κάνουν να πιστέψουμε οτι έχουμε και καθημερινή συμμετοχή στην διαμόρφωση αυτού του κόσμου απλά βλέποντας τις ειδήσεις τότε το μόνο που μας λείπει είναι τα κουδούνια.