1.9.09

Τον Σεπτέμβρη του 2005

Posted in by Ελένα Μπαμπούσκα | Edit
Ξαναπήγα στο στούντιο της θεατρικής ομάδας – στην οποία έχω πάψει να μετέχω εδώ και δύο ή τρία χρόνια, έχοντας λησμονήσει πια το λόγο. Πέρασα από την ταλαιπωρημένη μονοκατοικία, με την αυλή της ακόμα να θυμίζει χωματερή, νωρίς το απόγευμα. Μου είχαν τηλεφωνήσει, την ίδια μέρα το πρωί, οι δύο μεσήλικες κυρίες, με τις οποίες κάναμε σεμινάρια ενδυματολογίας και μακιγιάζ. Παρόλη τη δεδομένη τυπικότητα και αμηχανία – που δημιουργεί η σχέση μιας εικοσάχρονης με δυο πενηντάρες και ο χρόνος που μεσολάβησε από την τελευταία μας συνάντηση– οι μορφές των γυναικών, τα αντικείμενα και ο χώρος με έπνιξαν με συναισθήματα  ζεστασιάς και ίσως μιας κάποιας ενοχής.
Μέσα σε ένα παράλογο κλίμα έντονου ενθουσιασμού, ξεκίνησαν να μου παρουσιάζουν με περηφάνια τις προόδους τους στη δημιουργία θεατρικού ενδύματος. Εντυπωσιασμένη, θέλησα να δοκιμάσω εκείνα τα εξαίρετα ρούχα, μιας και έμοιαζαν όλα ραμμένα στο νούμερό μου – δεν αναρωτήθηκα για ποιο λόγο. Προβάροντάς τα, συνειδητοποιώ πως τίποτα τελικά δεν μου κάνει ( άλλα ήταν υπερβολικά στενά και άλλα με σκέπαζαν ολόκληρη ), ένιωθα ότι η έντονα καλλιτεχνική προσωπικότητα των ενδυμάτων αρνούνταν να αναδειχθεί πάνω στο κορμί μου και δε κρύβω πως εκνευρίστηκα λίγο.
Κρύβοντας την απορία μου, προσπάθησα να το ξεχάσω και να κατευθύνω την κουβέντα στο μακιγιάζ, προτρέποντας τις δυο γυναίκες να με μυήσουν στα μυστικά του. Όλη αυτήν την ώρα, τα πρόσωπά τους απέπνεαν ένα απόκοσμο μυστήριο που με τρόμαζε, μα προσπαθούσα να μη δίνω σημασία.
Τα παρακάτω με τρόμαξαν πάρα πολύ, μα ήμουν σχεδόν σίγουρη πως τα είχα ξαναζήσει, και αυτό ήταν που με κρατούσε ακόμα εκεί.
Μέσα σε ένα παραλογισμό άχρηστων κινήσεων και ανταλλάσσοντας ασυνάρτητα κομπλιμέντα μεταξύ τους, κλείδωσαν την πόρτα του δωματίου και έκλεισαν τα παραθυρόφυλλα, αφήνοντας μονάχα το φως από τις σχισμές τους να διαγράφουν δειλά τις μορφές μας. Γρήγορα τα μάτια μου συνήθισαν στο ημίφως και διαπίστωσα με τρόμο και λιγότερο με έκπληξη, πως και οι δύο, είχαν πετάξει τις παλιομοδίτικες μπλούζες τους – σα να τις βάραιναν αφόρητα – και τα γερασμένα στήθη τους έχασκαν παραπονεμένα μπροστά μου.
Με καθίζουν, ήρεμες πια, σε ένα παλιό σιδερένιο κρεβάτι για να ασκήσουν πάνω μου την τέχνη της ψιμυθίωσης. Η βρώμα που αναδύονταν από το στρώμα ήταν αυτή που   με έκανε να κάτσω διστακτικά και όχι η βίαιη κίνηση που με έσπρωξε. Πριν με αναγκάσουν να κλείσω ερμητικά τα μάτια μου, έντρομη παρατήρησα ότι στο θώρακά της η μία εκ των δύο κυριών είχε μια βαθιά φρέσκια ουλή και λίγο πιο αριστερά χαραγμένα πάνω στο δέρμα της με μεγάλα γράμματα, κάποια αρχικά, ΕΣ ή ΕΓ. Με το που άρχισαν να με βάφουν, οι προηγούμενες εικόνες έμοιαζαν πια τόσο μακρινές, αφού πια ένιωθα σαν προτομή κάποιου σπουδαίου κανένα, που θρασύ μα επιδέξια χέρια ιεροσυλούν. Ξάφνου, σταμάτησαν και τις άκουσα να γελούν συνωμοτικά. Δίχως να με αντιληφθούν άνοιξα τα μάτια μου και τις είδα να βγαίνουν από το δωμάτιο και να σπρώχνουν ένα ψηλό αγόρι μέσα, που μου φάνηκε πως φορούσε γυναικεία ρόμπα. Τώρα πια ήμουν απόλυτα σίγουρη πως επρόκειτο για κάποιου είδους πλάκα, που συνηθίζαμε και παλιότερα, δε μπορούσα όμως να θυμηθώ περισσότερες λεπτομέρειες. Έκλεισα πάλι τα μάτια μου και τα χείλη μου ούρλιαξαν ένα πνιχτό γελάκι.
Τώρα.
Ο νέος με την γυναικεία ρόμπα με πλησιάζει,  με σηκώνει διστακτικά από το κρεβάτι και με ακουμπά στον τοίχο. Το σπίτι είναι πολύ παλιό, η υγρασία και η μούχλα έχουν εδραιώσει και καταξιώσει δίκαια τη θέση τους σε όλους τους τοίχους. Όταν η πλάτη μου ακουμπάει στον τοίχο, σε μια κοιλάδα μούχλας, χάνομαι για λίγο στη δροσιά του. Με επαναφέρουν οι αδέξιες κινήσεις του νέου άντρα – ένα μίγμα ερωτισμού και αμηχανίας – που αρχίζει να με ψαχουλεύει, σα να θέλει να μάθει αμέσως όλα τα σημάδια που έχω πάνω μου από παιδί. Εκνευρισμένη, ανοίγω τα μάτια μου και τον σπρώχνω. Χαζεύω για λίγο με το απορημένο βλέμμα του και νιώθω σα να μετανιώνω για την επιθετικότητά μου. Τρέχω.
Τρέχω. Στο δρόμο προσπαθώ μάταια να καταλάβω και να εξηγήσω τι έγινε στην μονοκατοικία. Βυθισμένη στα ερωτηματικά και ερωτικά μου, βλέπω το θέατρο, όπου είχαμε ανεβάσει μια παράσταση. Είναι άδειο, σχεδόν υπαίθριο πια. Χαϊδεύω με τα βήματά μου τη σκηνή, όταν θυμάμαι ότι η ρόμπα που είχανε φορέσει στον νεαρό ιταλό ήταν η ίδια που φορούσα για το ρόλο μου,  πριν δύο ή τρία χρόνια σε αυτή την σκηνή. Τρέχω.
Τρέχω. Στην πλατεία στο Παγκράτι σταματάω να ανακτήσω τους κανονικούς ρυθμούς αναπνοής και τις ελάχιστες ικανότητές μου στο να προσανατολίζομαι. Δε μπορώ να θυμηθώ που είναι το σπίτι μου – σίγουρα την έχω ξαναζήσει αυτή τη στιγμή.
Βλέπω τον ιταλό και δίχως να υποπτευθώ πως ίσως με ακολουθούσε, τον πλησιάζω αποφασιστικά. Του ανακοινώνω πως έχω χαθεί, σα να περιμένω κάποια επιβράβευση.  
Δε θυμάμαι τι λέμε, δεν γνωρίζω που είμαστε, δεν ξέρω το όνομά μου. Είμαι ζαλισμένη από το φως του, ταξιδεύω στο βλέμμα του, με παραλύει η αρρενωπότητα των χαρακτηριστικών του, γλύφω τα χείλια μου για να τον νιώσω. Από αυτήν την στιγμή, τον αγαπάω, και αυτό δεν είναι σε καμιά περίπτωση μια ανόητη παράφραση ενθουσιασμού και μυστηρίου, είναι αυτό που κάνω τώρα, αυτό που είμαι τώρα. Τα σώματά μας είναι πλάι, αλλά εγώ είμαι κάπου μέσα του και αυτός είναι κάπου μέσα μου, και μπερδευόμαστε μαζί. Ζω μέσα στην θαυμάσια ύπαρξή του. Νιώθω την ολότητα, την ολοκληρωμένη ουσία. Κάνω έρωτα μαζί του, για πρώτη φορά στη ζωή μου κάνω έρωτα του.
Θα μπορούσα να τελειώσω εδώ, έχω ότι δεν τολμούσα ποτέ να φανταστώ. Είμαι ευτυχισμένη και ελεύθερη, ευτυχισμένη στην αγάπη μου και ελεύθερη από την αγάπη μου.

11 Comments


  1. Σούλα Φρίκη says:

    άι χάι. έχει πέσει πειιιίνα..

    υσ: εσένα ρε μαριώ απ όλες τις φάτσες, η εικοσάρα σε σκάλωσε;

    1 Σεπτεμβρίου 2009 στις 7:16 π.μ.

  2. Ανώνυμος

    Για να καταλάβω: Ο τύπος έτρεχε στο Παγκράτι φορώντας τη ρόμπα;
    :))

    Ω ναι. Πέρα από εγωισμούς...

    1 Σεπτεμβρίου 2009 στις 8:32 π.μ.

  3. Unknown says:

    Αυτός ήταν ρε?
    http://tinyurl.com/kv62ze
    Πακέτο που έφυγες τρέχοντας. Σε γούσταρε ρε !

    1 Σεπτεμβρίου 2009 στις 12:06 μ.μ.

  4. Ελένα Μπαμπούσκα says:

    Φωτοπροπαγανδιστικό λαμόγιο, θα σε κυνηγήσω και θα τρέχεις εσύ

    1 Σεπτεμβρίου 2009 στις 2:26 μ.μ.

  5. Unknown says:

    Και αν με πιάσεεις φτύσε με.
    Καλύτερα να τρέξεις πίσω από τον θεό λέω γω.

    2 Σεπτεμβρίου 2009 στις 4:35 π.μ.

  6. dsquared says:

    Τι μανια κι αυτη με τους ανδρες να τρεχουν παντα πισω απο μια γυναικα... συνηθως την λαθος.
    ωραιο το ασμα.

    din

    12 Σεπτεμβρίου 2009 στις 5:32 μ.μ.

  7. Unknown says:

    Δεν είναι μανία. Είναι παιχνίδι. Διαστροφικό χόμπι.
    Είναι μια λάθος σύνοψη της στιγμής που μετά ξεχνάς να την επαναφέρεις στη πραγματικότητα.
    Που είναι η μπαμπούσκα με τη παραγματικότητα ντε?

    13 Σεπτεμβρίου 2009 στις 1:17 μ.μ.

Leave a Comment