Κάποιος έχει πεί οτί τα δύο πιο ανούσια πράγματα σ'αυτή τη ζωή είναι η αναμονή στη στάση του λεωφορείου και οι φιλοσοφικές συζητήσεις με δυτικούς αριστερούς διανοούμενους (Προφανώς αυτός ο κάποιος έζησε τον ψυχρό πόλεμο, αλλιώς το "δυτικός" δεν καταλαβαίνω τι νόημα θα'χε). Θα 'θελα να συμπληρώσω στην απο πάνω ρήση και ένα τρίτο σκέλος που αφορά στους 'διαλόγους του ασανσέρ'. Το γιατί, νομίζω οτι είναι ήδη απο τον τίτλο αντιληπτό, οπότε δεν βρίσκω το λόγο να επεκταθώ.
Το θέμα είναι οτι όποιος έχει παρακολουθήσει δελτίο ειδήσεων στην ελληνική τηλεόραση τους τελευταίους τρείς μήνες δεν είναι δυνατό να μην βρίσκει αναλογίες ανάμεσα στον τρόπο που ανεβοκατεβαίνουν τα SPREADS και το ασανσερ. Η Μπαμπούσκα απο κάτω τα'πε ήδη πολύ ωραία. Η ουσία είναι οτι όσο και αν μας ζαλίζουν με οικονομικούς όρους, με βαρύγδουπα αρκτικόλεξα και αναλύσεις για την "έξοδο απο την κρίση", δεν θα πετύχουν τον σκοπό τους που δεν είναι άλλος απο το να κάνουν τον καθέναν μας να νιώθει μέρος του προβλήματος και της λύσης του.
Το να πιστεύει κανείς οτι η γνώση των θεσμικών διαδικασιών, των τεχνικών λεπτομερειών ή της καθημερινής τιμής του 10ετούς ομολόγου τον κάνει έστω κατ'ελάχιστο συνδιαχειριστή της πολιτικής που ακολουθείται είναι τουλάχιστον αφελές. Ωστόσο όπως το βλέπω εγώ, σ' αυτή την αφέλεια ακρίβως πατάνε πάντα οι κρατούντες ωστε να έχουν την συναίνεση της κοινωνίας.
Μία απο τις βασικότερες αρχές του μανατζμεντ είναι το να κάνεις τον υφιστάμενό σου να πιστεύει οτι συμμετέχει ενεργά στη διοίκηση - ιδίως όταν κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Αυτή την αρχή ακριβώς έχουν βαλθεί το τελευταίο διάστημα να εφαρμόσουν και στην πολιτική ζωή του τόπου πολιτικοί και δημοσιογράφοι. Γι' αυτούς η γνώση συνιστά αυτόματα συμμετοχή και η συμμετοχή συνενοχή. Έτσι όταν τρομοκρατούν λέγοντας "πάμε για πτώχευση" άμεσα μεταθέτουν το βάρος και παράλληλα προετοιμάζουν το έδαφος ωστε να δεχτούμε αγόγγυστα το βάρος αυτό. Υπάρχει η εντύπωση οτι απο τη μέρα που στη γλώσσα του κάθε νοικοκυραίου μπήκε η λέξη Spread, αυτόματα όλοι έγιναν σοφότεροι και αυτόματα συμμετέχουν στην διακυβέρνηση αυτού του τόπου. Ωραια..Και ποιο είναι το πρόβλημα να πιστεύει και ο μπάρμπας μου οτι βλέποντας ειδήσεις κάθε μέρα είναι το πολιτικό ζώο του Αριστοτέλη;
Το πρόβλημα έχει να κάνει με την λογική της εκχώρησης που κυριαρχεί στις "δυτικές" κοινωνίες (οχι οτι υπαρχουν και άλλες όπως λέγαμε και παραπάνω, αλλά τι να γίνει τα στερεότυπα δεν αλλάζουν...). Ψηφίζουμε μία στα τέσσερα χρόνια και εκεί τελειώνει η δουλειά μας. Αν μας κάνουν να πιστέψουμε οτι έχουμε και καθημερινή συμμετοχή στην διαμόρφωση αυτού του κόσμου απλά βλέποντας τις ειδήσεις τότε το μόνο που μας λείπει είναι τα κουδούνια.

Ακούω κάθε μέρα σχεδόν, για την τρελή πορεία των spreads, τους επιτείδιους που σπέυδουν να εκμεταλλευτούν μια κατάσταση που πια πατάει σε σταθερές βάσεις - στον πάτο. Ακούω τους πολιτικούς, τους αναλυτές να προσπαθούν, να κατηγορούν, να προειδοποιούν, να αποποιούνται, να σχεδιάζουν, να προτείνουν, να προκυρρήσουν, να ανακοινώνουν, να να να...

Περιμένω και εγώ, την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης, ποιοι θα μας δανείσουν περισσότερο.

Άλλοι μιλούν για μια κρίση αλλονών, άλλοι καταλογίζουν ευθύνες σε όλους μας. Λίγο πριν την δηλητηρίαση και τα συμπτώματα στομαχικής διαταραχής από την σωρεία πληροφοριών, συλλογίζομαι την δύσκολη θέση στην οποία βρίσκομαι.

Ιδού, το λοιπόν, η δύσκολη θέση μου:

- Οργίζομαι και εγώ, ωσάν εκπρόσωπος καταπιεζομένων και αγανακτισμένων, εξαπολύοντας τις ίδιες κατηγορίες, βρισιές, πέτρες, μολότωφ των τελευταίων χρόνων, προς κεντρώους, δεξιούς, ακροδεξιούς, κουλτουροαριστερούς, φασίστες, κουκουέδες, εξωκοινοβουλευτικούς, μπερδεμένους, απογοητευμένους, απολιτίκ, ωχαδερφιστές, σταρχιδιστές και παρτάλια παντού και πάντα.

- ''Συνειδητοποιούμαι'' και εγώ μετά την οργάνωσή μου σε κάποιο κόμμα, παράταξη, συντεχνία, συνδικαλιστικό όργανο, παρέα της γειτονιάς και αρκούμαι παραμυθιαζόμενη στην οργανωμένη και ενεργή πράξη μου.

- Μαθαίνω, διαβάζω για τις οικονομικές θεωρίες προσπαθώντας να προσδιορίσω την τωρινή κατάσταση και επιτέλους καταλήγοντας με αναφορές και παραπομπές ποιοι είναι αυτοί που κυβερνούν τα κράτη και ποιοι τους λαούς.

- Συζητώ, αναλύω περίπου για μια δεκαετία με συγγενείς, συναδέλφους, συμφοιτητές, γκόμενους, ενορία για το που ανήκουμε, αν υπάρχουν κοινωνικές τάξεις, ποιο είναι το μερίδιο ευθύνης και ο συντελεστής βαρύτητας του καθενός. Μετά το πέρας της δεκαετίας, έχοντας φτάσει σε αδιέξοδο, παίρνω τον πονοκέφαλό μου και αγοράζω σκάφος να χαλαρώσω σουλατσάροντας στα γκρικ άιλαντς.

- Αποτάσσομαι τον αστικό τρόπο ζωής - σε τοπικό επίπεδο - και παίρνω τα βασικά μου ( αποσμητικό, επιθέματα για τον έρπη, κοτσανοκόπτη, πολυμπρίκερ και το σετ τσαγερού από κρύσταλλο) και την κάνω προς κάποιους ελληνικούς και έφορους πρόποδες, πεδιάδες, να φυτέψω τα ζαρζαβατικά μου, να αρμέξω την αγελάδα μου και να γίνω χορτοφάγος επειδή θα φοβάμαι/σιχαίνομαι να σφάξω το κατσικάκι.

- Αποδέχομαι την απαραίτητη μα λανθασμένη λειτουργία του συστήματος και τάσσομαι με τους αγανακτισμένους, πλην καλλιεργημένους που γέμισαν τον τοίχο τους πτυχία και διπλώματα, μόνο και μόνο επειδή κάποτε τους έκαναν να πιστέψουν πως έτσι θα παν μπροστά, και τώρα, εν μέσω κρίσης, στέλνουν βιογραφικά πιο συχνά από ότι δίνουν το τηλέφωνό τους σε γκόμενους στα μπαρς.

Ιδού η δύσκολη θέση μου.

Προς το παρόν, θα αφήσω το αλκολούχο μέλι, σα λεπτό βελούδο, να αμβλύνει τις ακμές του λάρυγγά μου..

Η μέρα στα πρώτα της βήματα, η μέρα έφηβη
Η αρχή. Ο ενθουσιασμός.

Πριν ακόμα γεμίσει ο δρόμος αγουροξυπνημένους εργαζόμενους, εγώ γυρίζω στο σπίτι μου. Κάνω μια βόλτα στην αρχή της μέρας.

Υγιής, νηφάλια και ξύπνια, έχοντας στα χείλη μου τη γεύση του ενθουσιασμού και στο λαιμό μου το άρωμα της νύχτας.

Πόσο καθαρά είναι όλα το πρωί, έχω χρόνια να ζήσω τα πρωινά.

Γύρω μου καίει μια παγωμένη φωτιά, από κει έρχεται η δροσιά, από κει και η ενέργεια.

Ποια παιδικά αυτιά δεν κοιμήθηκαν με παραμύθια; Πόσο πολύ μας έχουν επηρεάσει; Οι πρίγκιπες, οι κακιές μάγισσες με τις κατάρες τους και αυτα τα τόσο ξεκάθαρα όρια ηθικής;

Εδώ όμως, σε αυτήν την ιστορία που έγραψε ο Bill Willingham και δημιούργησαν οι Leialoha, Medina και Hamilton, οι ήρωες και οι περιπέτειές τους είναι πολύ διαφορετικές.
Ένας νέος κόσμος παραμυθιού στον δικό μας. Όταν ο μεγάλος και τρομερός Αντίπαλος (Adversary) επιτίθεται στη μαγική χώρων των μυθικών πλασμάτων και νεραιδών, όλα τα πλάσματα αυτά εγκαταλείπουν τη γή τους και ζούν στην εξορία, σε μια μυστική κοινωνία στο Μανχάταν, στην σημερινή Νέα Υόρκη, (Fabletown).
Η Snow white, η οποία έχει χωρίσει εδώ και αιώνες τον πρίγκιπά της γιατί ήταν άπιστος, και η αδερφή της η Rose red, ο Big bad wolf, ο Jack χωρίς τα μαγικά φασόλια του, ο Old King Cole, ο Prince Charming, η Πεντάμορφη και το Τέρας σε μια ιστορία μυστηρίου, στην εξαφάνιση της Rose Red.

H Snow White έχει χωρίσει εδώ και καιρό με τον ερωτύλο Prince Charming, αφού τον έπιασε στο κρεββάτι με την αδερφή της. Η αδερφή της η Rose Red είναι ένα κορίτσι γεμάτο πάθος, που ότι κάνει το κάνει για να πάει κόντρα στην μεγάλη της αδερφή, η ζωή της έχει πολύ κόσμο και καθημερινά πάρτυ. Ο Jack χωρίς τα φασόλια του, το μόνο που κάνει είναι να ελπίζει για το έυκολο κέρδος, με διάφορες απάτες μέσω ίντερνετ. Η πεντάμορφη είναι ακόμα μαζί με το τέρας, αλλά αφήνοντας την χώρα τους, δε κατάφεραν να πάρουν τίποτα από τα πλούτη τους μαζί, η πεντάμορφη δουλεύει σε βιβλιοπωλείο.

Ένα παραμύθι με τις παιδικές μας φιγούρες για μεγάλους.

 

  

  

 

 

Βαρέθηκα και σένα και τις σιωπές σου. 

Εσένα, γιατί βουλιάζεις πάντα στο ίδιο σημείο.

Τη σιωπή σου, γιατί είναι πιο βουβή και από το τίποτα.

Μίλα, φώναξε, βρίσε, ούρλιαξε με φωνή ή χωρίς, μη μένεις βουβός.

Που ζεις και που μένεις;

 

Πρόκειται για το μοναδικό φεστιβάλ οικολογικών ταινιών που διοργανώνεται εξ’ ολοκλήρου από μια περιβαλλοντική οργάνωση και δίνει μια μοναδική ευκαιρία στο αθηναϊκό κοινό να παρακολουθήσει υψηλού επιπέδου ελληνικές και ξένες παραγωγές που πραγματεύονται καυτά και όσο ποτέ επίκαιρα θέματα περιβάλλοντος που αφορούν τόσο τη χώρα μας όσο και τον πλανήτη.
Οι προβολές των ταινιών, που φέτος θα πραγματοποιηθούν τις Τετάρτες 3, 10 και 17 Μαρτίου από τις 18:30-23:30 (ισόγειο του κτηρίου της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣστην οδό Τριπόδων 28 στην Πλάκα), περιλαμβάνουν παραγωγές από την Ελλάδα, τη Γερμανία, τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, τη Σουηδία, τη Γαλλία, και την Ουγγαρία.

Πρόγραμμα (για Τετάρτη 10 και 17 Μαρτίου)

Τετάρτη 10 Μαρτίου

18:30
Ένα Δέντρο μια Φορά, 2009, Δημήτρης Ράππας, Ελλάδα, 30’
Μια ταινία ευαίσθητη, με έντονο περιβαλλοντικό μήνυμα καθώς ένα μοναχικό παιδί και ένα παραμελημένο δέντρο εντελώς ξαφνικά μέσα στο κρύο των Χριστουγέννων αποκτούν μια ιδιαίτερη, τρυφερή σχέση.

19.00
Στραβά Ξύλα, 2009, Jay Kroon, 27’
Ένας Ροδίτης παραδοσιακός ναυπηγός ξύλινων σκαφών μιλά για την τέχνη του και για το πανάρχαιο επάγγελμα του που εξαφανίζεται.

19.40
Η Χρυσή Παραλία (Τhe Golden Beach), 2008, Hasse Wester, 58’
Σε αυτό το ντοκιμαντέρ παρακολουθούμε τη ζωή μιας αγροτικής κοινότητας σε μια παραλία της Νότιας Ινδίας, τα τελευταία 20 χρόνια και τη σταδιακή μετάβασή της από την αγροτική κοινωνική οργάνωση στην τουριστική με όλες τις αλλαγές και τα προβλήματα που αυτή συνεπάγεται.

21:45
Εxpress Σκοπελίτης – Η Μάνα των Νησιών, 2008, Ελλάδα, Μανόλης Καζαμίας, 53’
Το ντοκιμαντέρ καταγράφει τη μοναδική σχέση ανάμεσα στην οικογένεια Σκοπελίτη και τους κατοίκους των νησιών της άγονης γραμμής. Η ανάπτυξη και η επιβίωση των κατοίκων εκεί οφείλουν τα μέγιστα στο «Express Σκοπελίτης», το «Καραβάκι» τους όπως λένε, με περίσσια αγάπη και το χαρακτηρίζουν «Μάνα των Νησιών».

22:45
Πωλείται Ζωή, 2010, Ελλάδα, Γιώργος Αυγερόπουλος, 60’
Ντοκιμαντέρ που εξετάζει την μεγαλύτερη αγορά νερού του κόσμου που έχει στηθεί στην Χιλή. Εκεί όπου οι υδάτινοι πόροι της χώρας δεν ανήκουν στο κράτος αλλά σε ιδιώτες και μία εταιρεία μπορεί να είναι ιδιοκτήτης ενός ολόκληρου ποταμού και να κατέχει ποσότητα νερού ίση με το Βέλγιο.

trailer:  http://exandas.ert.gr/el/kentriko-eksantas/featured-documentaries/poleitai-zoi

Τετάρτη 17 Μαρτίου

18:30
Τapped, 2009, Η.Π.Α., Stephanie Soechtig, 52’’
«Το νερό είναι ένα βασικό ανθρώπινο αγαθό, ή ένα εμπόρευμα που αγοράζεται και πωλείται όπως κάθε άλλο εμπόρευμα;». Μια ματιά στον αθέατο και χωρίς κανονισμούς κόσμο της βιομηχανίας των εμφιαλωμένων νερών που ιδιωτικοποιεί και πουλάει ένα αγαθό που δεν θα έπρεπε να αποτελεί εμπόρευμα.

20.00
Ελπίδα σ’ένα κλίμα που αλλάζει (Hope in a Changing Climate), 2009, Η.Π.Α., John Dennis Liu, 30’
Γυρισμένο σε εξαιρετικές περιοχές στη Κίνα, την Αιθιοπία και τη Ρουάντα, το ντοκιμαντέρ αυτό δίνει μια νότα αισιοδοξίας. Είναι πιθανό να αλλάξουμε τον κόσμο, μπορούν να αποκατασταθούν τα κατεστραμμένα οικοσυστήματα και να βελτιωθούν οι ζωές των ανθρώπων που ζουν μέσα σε αυτά.

Θα ακολουθήσει συζήτηση με το συγγραφέα και συντάκτη του Economist, Bruce Clark.

21.00
Η εποχή των ηλιθίων (Age of Stupid), 2008, Η.Π.Α., Franny Armstrong, 85’
Ο βραβευμένος με Οσκαρ Pete Postlethwaite υποδύεται έναν άνθρωπο που ζει μόνος στο κατεστραμμένο κόσμο του μέλλοντος, το 2055. Κοιτάζοντας παλιές λήψεις από το 2008 αναρωτιέται «γιατί δεν σταματήσαμε την αλλαγή του κλίματος όταν είχαμε την ευκαιρία;».

22.30
Home, 2009, Yann Arthus-Bertrand, Η.Π.Α., 93’
Μια μοναδική συλλογή εναέριων λήψεων από τοποθεσίες 50 διαφορετικών χωρών. Μια απεικόνιση για το πώς τα περιβαλλοντικά προβλήματα της γης είναι όλα συνδεδεμένα. Μια έκκληση προς την ανθρωπότητα να λάβει επείγοντα μέτρα άμβλυνσης του φαινομένου της ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής.

http://www.ellet.gr/

O συγγραφέας Ροδόλφο Σαντάνα γεννήθηκε στη Βενεζουέλα το 1944. Σκηνοθέτης και δραματουργός έγραψε μερικά από τα κομψοτεχνήματα της Λατινικής Αμερικής.

Το έργο του « Barba Roja» βραβεύθηκε με το Εθνικού Βραβείου Θεάτρου το 1970.
Λίγο αργότερα το έργο του «El Sitio» απέσπασε το βραβείο Juana Sujo.
Άλλα έργα του: El gran circo del Sur, El animador, Fin de round, Nuestro padre Drácula, Gracias por los favores recibidos, Los ancianos, La empresa perdona un momento de locura 1978
Ίδρυσε στη Βενεζουέλα τη θεατρική ομάδα «Cobre».
Διατέλεσε, επίσης, καθήκοντα προέδρου της Asociación Venezolana de Profesionales del Teatro. 

Ο σκηνοθέτης:

Με αφορμή τα γεγονότα του περυσινού Δεκεμβρίου η πρόθεση μου είναι να σκιαγραφήσω μέσω του έργου του Σαντάνα τον τρόπο με τον οποίο ο καπιταλισμός εισχωρεί στο υποσυνείδητο του ατόμου ώστε να τον ευνουχίσει και να του αφαιρέσει μέχρι και το τελευταίο ίχνος κριτικής σκέψης και αντίστασης.
Και πως οι μηχανισμοί της εξουσίας υποδουλώνουν και συντρίβουν την προσωπική επαναστατικότητα μέσω του χρήματος και του σεξ, μετατρέποντας το άτομο, από σκεπτόμενο και ελεύθερο ον, σε συμβιβαζόμενο και άβουλο εξάρτημα παραδομένο στον αδίστακτο και αδηφάγο μηχανισμό της εξουσίας.

ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΑΧΕΤΑΙ ΠΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΠΟΥ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΑΔΙΚΟ. ΑΣ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ...»

Γιάννης Πετσόπουλος

''Σκοτώθηκε για τις ιδέες του.''

Ο απόηχος της έντασης και του βάθους της φωνής του Γ.Ντούση μαζί με την μουσική των Pink Floyd  πυροδοτούν την κάθαρση του θεατή, την κάθαρση που δεν επήλθε για τον εργάτη - ασθενή.

Ένας εργάτης εργοστασίου, μετά από πολλά χρόνια αφοσίωσης και υποδειγματικής εργασίας, παθαίνει κρίση αμόκ εξαιτίας ενός εργασιακού ατυχήματος συναδέλφου. Η ενέργεια αυτή κάνει τους συνάδελφους του να συνειδητοποιήσουν ότι το «ήρεμο» κοπάδι των εργατών χρησιμοποιείται από την εξουσία.

Από την άλλη, η εταιρία προσπαθώντας να βοηθήσει την κατάσταση παραπέμπει τον υπάλληλο της στον ψυχολόγο …
 

Και εμείς τι κάνουμε; Αρκεί η συμμετοχή στις πορείες; Ο συνδιακαλισμός; Αρχιδια 

ΑΡΧΙΔΙΑ

''Τι σημαίνει υπεραξία;''

Αντί για ζωή μια ημικρανία.....

Ο στόχος της Ευρωπαΐκής Ένωσης για το 2020 είναι το 20% της συνολικής παραγωγής ενέργειας να προέρχεται από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.
Η γεωθερμία είναι μια ήπια μορφή ανανεώσιμης ενέργειας που μπορεί να καλύψει ανάγκες θέρμανσης.

Τον Δεκέμβριο του 2008 το Ευρωπαΐκό Κοινοβούλιο υιοθέτησε μια διευρυμένη απόψη για τις ανανεώσιμες ενέργειες και πρόσθεσε και τις αντλίες θερμότητας με αέρα και νερό (air and water heat pumps) μαζί με τις γεωθερμικές αντλίες θερμότητας (ground source heat pumps), οι οποίες όμως λειτουργούν με συμβατική ενέργεια, συνήθως ηλεκτρική.

Πρόταση οδηγίας του Ευρωπαΐκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου σχετικά με την προώθηση της χρήσης ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές:

16. Οι αντλίες θερμότητας που χρησιμοποιούν γεωθερμικούς πόρους του εδάφους ή των υδάτων και οι αντλίες θερμότητας που χρησιμοποιούν τη θερμότητα περιβάλλοντος του ατμοσφαιρικού αέρα για να μεταφέρουν τη θερμική ενέργεια στο απαιτούμενο επίπεδο θερμοκρασίας, χρειάζονται ηλεκτρική ενέργεια για να λειτουργήσουν. Οι αντλίες θερμότητας που χρησιμοποιούν τη θερμότητα περιβάλλοντος του ατμοσφαιρικού αέρα απαιτούν συχνά τη χρήση σημαντικών ποσοτήτων συμβατικής ενέργειας. Συνεπώς, για την εκτίμηση της συμμόρφωσης με τους στόχους που θεσπίζει η παρούσα οδηγία, πρέπει να λαμβάνεται υπόψη μόνο η χρήσιμη θερμική ενέργεια από αντλίες θερμότητας που χρησιμοποιούν τη θερμότητα περιβάλλοντος του ατμοσφαιρικού αέρα και πληρούν τις ελάχιστες απαιτήσεις του συντελεστή απόδοσης που θεσπίστηκαν στην απόφαση 2007/742/ΕΚ[10] της Επιτροπής, σύμφωνα με τον κανονισμό (ΕΚ) αριθ. 1980/2000 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 17ης Ιουλίου 2000, περί αναθεωρημένου κοινοτικού συστήματος απονομής οικολογικού σήματος[11].

Η κατηγορία προϊόντων "ηλεκτροκίνητες, αεριοκίνητες ή λειτουργούσες με απορρόφηση αντλίες θερμότητας" περιλαμβάνει τις αντλίες θερμότητας οι οποίες είναι ικανές να συλλέγουν ενέργεια από τον ατμοσφαιρικό αέρα, το έδαφος ή το νερό και να την αξιοποιούν για τη θέρμανση χώρων, ή για ψύξη χώρων με την αντίστροφη διαδικασία. "Αντλία θερμότητας" είναι η διάταξη ή το σύνολο διατάξεων που παραδίδει ο κατασκευαστής ή ο εισαγωγέας στον διανομέα, τον έμπορο λιανικής πώλησης ή στον εγκαταστάτη. Στην παράδοση ενδέχεται να περιλαμβάνεται ή όχι η παράδοση των αντλιών κυκλοφορίας στην πλευρά της πηγής ή της καταβόθρας, για τον υπολογισμό όμως των τιμών του συντελεστή απόδοσης (COP) λαμβάνεται πάντοτε υπόψη η κατανάλωση ενέργειας των αντλιών κυκλοφορίας, σύμφωνα με τη μέθοδο του ευρωπαϊκού προτύπου EN14511:2004 (σε περίπτωση που ο κατασκευαστής δεν είναι σε θέση να παράσχει δεδομένα, χρησιμοποιείται προκαθορισμένη τιμή). Για τις αντλίες θερμότητας με απορρόφηση χρησιμοποιείται η μέθοδος που προβλέπεται στο πρότυπο EN12309-2:2000.

 

- Τι λες, φεύγουμε;

- Και δε φεύγουμε;

ΔΕΝ ΚΟΥΝΙΕΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ

ΔΕΝ ΚΟΥΝΙΕΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ

- Δεν έχουμε πια τίποτα να κάνουμε εδώ.

- Ούτε και αλλού

ΑΔΙΑΚΟΠΗ ΑΠΟΓΝΩΣΗ, ΑΕΝΑΗ ΣΑΝ ΤΟ ΓΥΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

ΑΔΙΑΚΟΠΗ ΑΠΟΓΝΩΣΗ, ΑΕΝΑΗ ΣΑΝ ΤΟ ΓΥΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

Τι σχέση μπορεί να έχω με την καθημερινή ζωή; Τι χρώμα έχει αυτή κλωστή που μας ενώνει με μια χούφτα ασυναρτησίες και την λογική της ύλης;

Παθαίνει κανείς ασφυξία από τους ρηχούς τόνους μιας μελωδίας; Ποιος βλέπει τα αστέρια να τσακώνονται; Ποιος πιάνεται από τα σίδερα; Ποιος έβαλε τον κόσμο σαν μια κουκίδα σε φύλλα από όνειρα; Ποιος βλέπει τα σύννεφα να φτύνουν βατράχους με γυαλιστερό και παραισθησιογόνο δέρμα;

- Τι λες, φεύγουμε;

- Και δε φεύγουμε;

 

Ας προβάλουν όλα τα blog που σέβονται τον εαυτό τους το ίδιο θέμα, ας αναρτηθεί παντού το “Φορολογείστε την Εκκλησία“, ας γίνει ένα από τα θέματα της επικαιρότητας…

Υπογράφουμε εδώ:http://www.petitiononline.com/taxchu/petition.html

http://roides.wordpress.com

Ανεργία μηχανικών - έρευνα ΤΕΕ (2009) σε δείγμα 2517 διπλωματούχων μηχανικών

Οι μη απασχολούενοι μηχανικοί αποτελούν το 13% του συνόλου.

Το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας καταγράφεται σε νέους μηχανικούς, που απέκτησαν την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος μετά το 2006. Το ποσοστό αυτό ανέρχεται στο 23% !!!!

Το φαινόμενο της θερμικής νησίδας στην πόλη με πληθυσμό όσο και η Αθήνα, μάλλον δεν υπάρχει. Με τόσα πάρκα και πλατιούς δρόμους.

Παντού πάγος, ο δήμος ρίχνει μαύρο χαλίκι αντί για αλάτι πάνω στο χιόνι για να περιορίσει τις θεαματικές πτώσεις.

Τον περασμένο αιώνα οι ναύτες όσο δεν ταξίδευαν απασχολούνταν σε εργοστάσια κατασκευής σπίρτων. Γι’ αυτό και όταν αποπειραθείς να ανάψεις το τσιγάρο σου από κάποιο κερί, σου λένε πως σκοτώνεις ένα ναύτη. Μάλιστα, σε μερικές πόλεις αυτή η κίνηση είναι επαρκής για να σε πετάξουν έξω από κάποιο μπαρ.

Σε κάποιο μουσείο σχεδόν στα μισά αγάλματα ελληνιστικής και ρωμαϊκής περιόδου, το δεύτερο δάχτυλο του ποδιού είναι μεγαλύτερο, σε μήκος,  από το μεγάλο.

 Το Βερολίνο είναι από τις πτωχές χώρες της Γερμανίας, σχεδόν το 20% του πληθυσμού συντηρείται από κρατικές απολαβές.

Την ημέρα

Την νύχτα, το άγαλμα ξαναβρίσκει το όνομά του

-Πως είναι το εμείς;

-Δε ξέρω.

-Φαντάσου το.

-Είναι δύσκολο;

-Όχι, άνοιξε τα μάτια σου.

-Τα άνοιξα.

-Πως είμαι;

-Είσαι όμορφος!

-Με βλέπεις;

-Όχι, αλλά ξέρω πως είσαι πολύ όμορφος.

-Άπλωσε το χέρι σου..

Πόσο απέχει το εμείς από το εγώ;

Είχα μιαν αγαπημένη πορσελάνινη κούκλα. Την αγαπούσα πολύ. Καθε βράδυ της χάιδευα τα μεταξένια της μαλλιά και τη φιλούσα απαλά στο κατάλευκο μέτωπό της. Την αγαπούσα πολύ.

Κάποτε, έπεσε και έσπασε, σκορπίστηκε στο πάτωμα σε πολλά μικρά κομμάτια. Κράτησα μόνο ένα. Το φύλαξα στην χούφτα μου. Όσο περνούσε ο καιρός το έσφιγγα όλο και περισσότερο στην παλάμη μου.

Το χέρι μου μάτωνε και τα αυλάκια από άιμα όλο και δυνάμωναν. Έπρεπε να το πετάξω και να τυλίξω με γάζα την παλάμη μου. Έτσι και έκανα.

Πόσο απέχει το εμείς από το εγώ;