Συμμάζευα και γέμισα το φαράσι γράμματα, κεφαλαία και μικρά. Βγήκα στο δρόμο και τα κόλλησα όλα πάνω στο στύλο, δίπλα σε αγγελίες για ιδιαίτερα μαθήματα και τρόπους για έξτρα εισόδημα.

Τώρα που τα έβαλα σε μια τάξη, προσπαθώ να τα διαβάσω. Άδικος κόπος, με πονούν τα μάτια από τους καταρράκτες, και τα δυο. Την αγανάκτηση την πληρώνει ο στύλος της ΔΕΗ, δεχόμενος κλωτσιές.

Τα μαζεύω και τρέχω στην επόμενη γωνία, στον επόμενο στύλο. Πάλι οι καταρράκτες, και έξω ψιχαλίζει. Πάλι κλωτσάω το στύλο.

Χαμηλώνει και με κοιτά περήφανα και με μια υπόνοια λύπης.

-     Γιατί;

Σίγουρα θέλει να με κάνει να νιώσω τύψεις, όμως εγώ πια είμαι μούσκεμα.

-          Νομίζεις οφείλω να σου φερθώ διαφορετικά επειδή κάποτε ήσουν δέντρο;

-          Γιατί;

-          Γιατί έτσι.

Τρέχω στην επόμενη γωνία, στον επόμενο στύλο. Η λάμπα είναι καμένη. Η βροχή σταμάτησε, αλλά εγώ δε βλέπω πια.

Τόσοι πολλοί γνωστοί και άγνωστοι, διάσημοι και άσημοι, σχετικοί και άσχετοι έχουν συσχετίσει τη ζωή με το παιχνίδι με διάφορες ατάκες και τσιτάτα.
Εμένα, καθόλου δε μου αρέσουν αυτά, όχι τίποτα άλλο, απλά μου δημιουργούν ένα άγχος, λες και τόσο καιρό απλά καθόμουν πάγκο με τραυματισμένο γόνατο.

Δεχόμενη, παρόλα αυτά, αυτήν την παιχνιδιάρικη και αμπελοφιλοσοφίστικη διάθεση και αντίληψη, θέλω να πω πως τα παιγνία χωρίζονται σε δυο κατηγορίες: σε αυτά που έχουν μηδενικό άθροισμα και σε αυτά που έχουν αρνητικό ή θετικό άθροισμα.

Και εξηγούμαι: το σκάκι για παράδειγμα, είναι ένα παιχνίδι με μηδενικό άθροισμα, ο ένας παίχτης χάνει και ο άλλος κερδίζει. Τα παιχνίδια μη μηδενικού αθροίσματος είναι αυτά που η απώλεια του ενός παίκτη δε σημαίνει και νίκη του άλλου.

Τα πράγματα δεν είναι έτσι όμως όσον αφορά τις σχέσεις. Αλίμονο σε αυτούς που θεωρούν τη ζωή και δη τις διαπροσωπικές σχέσεις παιχνίδια μηδενικού αθροίσματος. Τέτοιοι βλέπουν τον απέναντί τους σαν αντίπαλο και όχι σα συμπαίκτη και υιοθετούν συμπεριφορές επίθεσης ή άμυνας και όχι επικοινωνίας.

Έχουμε Σοσιαλισμό?