Χθες, στην συναυλια του Θανάση Παπακωνσταντίνου, στο θέατρο Πέτρας, οι πόρτες άνοιξαν μόλις 20 λεπτά αφού ξεκίνησε. Μπράβο στον καλλιτέχνη που ξέρει και εκτιμά την αγάπη του κόσμου. Ήταν μια πολύ όμορφη βραδιά σε ένα όμορφο μέρος. Είχε πάρα πολύ κόσμο, ο οποίος ήταν συνεπαρμένος από τους ήχους και μοιάζαν όλοι σα μέλη μιας μεγάλης παρέας που βρίσκει σκιά κάτω από το ίδιο δέντρο.
Όλοι ήταν εκεί, άνθρωποι που είχα τόσο καιρό να δω και ήταν σα να μη πέρασε ούτε μια μέρα από την τελευταία μας συνάντηση.
κάθε που τελείωνε ένα τραγούδι και ο κόσμος χειροκροτούσε, σου σηκώνονταν η τρίχα. Από το να σκεφτώ τα μόρια του αέρα που μετακινούνταν βίαια από τόσες παλάμες και δημιουργούσαν ένα μουσικό αεράκι, προτιμώ τον ενθουσιασμό που γεννούσαν οι πρώτες νότες και την ικανοποίηση που άφηναν οι τλευταίες, αυτήν την ένταση που συγκινούσε μαζικά. Ομορφιά.

Να έχω χτυπημένα γόνατα και αγκώνες και όχι να πασαλείφομαι με body lotion.

Να παίζω με το φως δημιουργώντας χρώματα και σχήματα μισοκλείνοντας τα μάτια και όχι να φοράω γυαλιά ηλίου.

Όταν θέλω κάτι να το ανταλλάσω με ένα μου παιχνίδι και όχι να το αγοράζω.

Να πιάνω ακρίδες και να τους μιλάω και όχι να τις σιχαίνομαι.

Όταν περπατάω μόνη μου να φτιάχνω τραγουδάκια και όχι να μουρμουρίζω από τα νεύρα μου.

Όταν κλείνω τα μάτια να μυρίζω και να ακούω τη γη και όχι να θυμάμαι την ομορφότερη αγκαλιά που έχασα.

Όταν πέφτω για ύπνο να εφευρίσκω παιχνίδια για την επόμενη μέρα και όχι να αγχώνομαι για τη δουλειά μου.

Μου λείπει το παιδί, μου λείπει ο εαυτός μου.

Τι το κακό έχει ο παλιμπαιδισμός?